تماشای ناتالی پورتمن (Natalie Portman) در فیلم Vox Lux در حالی که مانند انسان های عوضی عصبانیتش را ابراز می کند، یکی از لذت های ناخوشایندی است که در دومین فیلم خوش ساخت، اریجینال و جاه طلبانه بردی کوبرت (Brady Corbet) شاهد آن هستیم. این فیلم با محدوده داستانی ۲۰ ساله، تلاش شجاعانه ای می کند تا آمریکای پس از کشتار دبیرستان کلمباین، و پس از واقعه ۱۱ سپتامبر را از طریق داستان زندگی یک ستاره موسیقی پاپ که خودش قربانی خشونت و به صورت ناخواسته باعث ایجاد تراژدی هایی هم شده نشان دهد. تم اصلی داستان، معصومیت از دست رفته در مقیاس شخصی و ملی است.
اولین فیلم بلند کوبرت به نام کودکی یک رهبر (The Childhood of a Leader)، جایزه بهترین کارگردانی را برای او در جشنواره فیلم ونیز ۲۰۱۵ به ارمغان آورد. او حالا با Vox Lux دوباره به ونیز برگشته، که اولین بار در این جشنواره و هفته آینده در جشنواره فیلم تورنتو به نمایش درخواهد آمد. این نویسنده و کارگردان ۳۰ ساله، دو فیلم خودش را مکمل هم می داند، که از ابزار ادبی برای قرار دادن شخصیت های خیالی در حاشیه وقایع مهم دنیای واقعی که تاریخ را به وجود آورده اند استفاده کرده اند. اما Vox Lux فیلم راضی کننده و قابل توجه تری است، و از نقش آفرینی عالی بازیگران، بافت های داستانی خوب و ذوق هنری خاصی برخوردار است. به جز هنرنمایی عالی پورتمن، جود لاو (Jude Law) و رافی کسیدی (Raffey Cassidy)، در این فیلم شاهد حضور ویلم دفو (Willem Dafoe) به عنوان راوی نیز هستیم.
ضربان موسیقی متن پرجزییات ساخته سیا (Sia)، خواننده و ترانه سرای استرالیایی که ترانه هایی برای بیانسه (Beyonce) و ریحانا (Rihanna) هم نوشته، فوق العاده است. در نقطه مقابل این موسیقی عالی، شاهد موسیقی ارکسترالی ناامیده کننده ساخته Scott Walker هستیم که در فیلم کودکی یک رهبر هم با کوبرت همکاری داشته است. حتی اگر فیلم باشکوه Vox Lux اسیر اختلاف لحن شود، آن قدر محتوای عالی در این فیلم هست که بتوان مشکلات آن را نادیده گرفت. البته شاید هم بهتر بود اسم این فیلم کودکی یک خواننده اپرا (The Childhood of a Diva) باشد.
Vox Lux تقسیم شده به دو بخش، شامل مقدمه و نتیجه گیری، در سال ۱۹۹۹ و یک کشتار در یک کلاس درس آغاز می شود که دختر دبیرستانی به نام Celeste (با بازی کسیدی) را به آسیب خطرناکی در ستون فقرات دچار می کند. اما Celeste بهبود می یابد، و به همراه خواهر بزرگتر و با استعدادترش در موسیقی Eleanor (با بازی استیسی مارتین (Stacy Martin)) در یادبود قربانیان، ترانه ای لطیف و احساسی را می خواند. این ترانه به طرز غیرمنتظره ای او را به خواننده پرطرفداری تبدیل می کند، و باعث بستن قرارداد ضبط با یک استودیو و استفاده از خدمات یک مدیر برنامه عوضی (با بازی لاو) برای او می شود.
همین طور که وسوسه های مشهور شدن به آن ها نزدیک تر می شود، Celeste و Eleanor وارد فعالیت های مداومی از استودیوهای ضبط استکهلم تا فیلمبرداری هایی در لس آنجلس می شوند. Celeste پس از اینکه توسط یک خواننده راک انگلیسی مورد تعرض قرار می گیرد، افسرده می شود، اما سپس رفتار زننده ای به خود می گیرد. او در بخشی از فیلم می گوید: “تو همون نوع موسیقی رو می سازی که پسری که به من حمله کرد گوش می داد.” کوبرت این سکانس های ابتدایی را با انرژی زیاد، شاعرانگی و طنز کنایه آمیز ساخته است. او در یکی از شوخی هایش وضعیت برتری موسیقی الکتریکی در سوئد و ریشه هایش را در اضطراب پس از جنگ به دلیل محبوبیت موسیقی جاز آفریقایی آمریکایی می داند.
بخش دوم فیلم با پرشی به ۱۸ سال بعد در سال ۲۰۱۷ رخ می دهد. Celeste بزرگسال (با بازی پورتمن) وارد مرحله ای از نابودی دوران حرفه ای خودش مثل بریتنی اسپیرز (Britney Spears) شده، و می خواهد با انتشار آلبوم جدیدش از این رسوایی و مشکلات اعتیاد جان سالم به در برد. موفقیت باعث جدایی دو خواهری شده که زمانی نمی شد آن ها را از هم جدا کرد، آن هم به دلیل اینکه Celeste در برقراری ارتباط با دختر نوجوانش (که نقش او را هم Cassidy بازی می کند) به مشکل خورده و او با خاله اش Eleanor رابطه بهتری دارد.
صبح روزی که Celeste می خواهد نمایشش را اجرا کند، یک حمله تروریستی در کرواسی به وقوع می پیوندد. انگیزه های این تروریست ها مشخص نیست، اما آن ها ماسکی را به صورت زده اند که در یکی از مشهورترین موزیک ویدیوهای Celeste از ماسک های شبیه آن ها استفاده شده بود. در همین حین که او تلاش می کند این وقایع را نادیده بگیرد، در یک وعده شام در رستوران برخورد سردی با خبرنگاران داشته و سپس برای تخلیه این فشار با مدیر برنامه اش مست می کند. شخصیت لاو که حالا میانسال شده، در بخش دوم فیلم به نظر جاافتاده تر می آید.
بخش دوم Vox Lux خودش یک نمایش مجزا به نظر می آید. این بخش که بیشتر در صحنه های طولانی و سیار گرفته شده، ریتم کندی دارد، اما پورتمن آن قدر خوب دیالوگ هایش را ادا می کند که این کندی اصلا به چشم نمی آید. Celeste در قسمتی از فیلم به طعنه می گوید: “من نمیخوام مردم فکر کنن، من فقط میخوام حس خوبی داشته باشن.” موهای بیش از حد خاص و متفاوتش کمی شخصیت او را سطحی جلوه می دهد، اما او در واقع یک شخصیت تک بعدی نیست. Celeste پشت این چهره آسیب دیده و دفاعی، گاهی اوقات حرف های تامل برانگیزی هم می زند.
Vox Lux از نظر تکنیکی پر از جذابیت های باشکوه و مبتکرانه است. فیلمبرداری با دوربین ۳۵ میلیمیتری به این فیلم درخشش و جذابیت خاصی داده، که شامل پرش های سریع در تدوین در کنار صحنه های آهسته رویایی می شود. نقطه اوج Vox Lux زمانی است که شاهد یک نمایش خوانندگی و رقص توسط پورتمن هستیم که بدنش با اکلیل پوشانده شده، که این فیلم ملودرام خوش ساخت را به ترکیبی از جلوه های باشکوه و دیالوگ های قابل تامل تبدیل می کند. این فیلم با عصبانیت های گاه و بیگاه و ترانه های پر سروصدا، ما را با این حس آزاردهنده رها می کند که تاریخ هیچوقت کاملا خودش را تکرار نمی کند، بلکه گاهی اوقات وقایع مختلف در قافیه شبیه هم هستند.
