3 نشانه معمول در کودک شما که ممکن است با یک اختلال اضطراب دست و پنجه نرم کند.

 شما به عنوان والدین ، مطمئناً اضطراب  را تجربه کرده اید. این احساس اضطراب ناشی از عدم کنترل ، خواه ناشی از احساس عصبی بودن ، نگرانی ، عدم اطمینان یا ترس باشد و برای همه افراد  در برخی موارد آشنا است.

حتی اگر با اضطراب تشخیص بالینی زندگی نمی کنید ، شناختن علائم بالقوه اختلال اضطراب در کودک مهم است.

نکته مهمی که باید به خاطر بسپارید این است که ، اگر کودک شما با اضطراب دست و پنجه نرم می کند ، روش هایی وجود دارد که پس از تشخیص آن را کنترل کنید. تحقیقات نشان می دهد که 80٪ از کودکان با علائم بالینی اختلال اضطراب تحت درمان نیستند. بنابراین کلید درمان آن  ، آگاهی و توانایی تشخیص این است که چگونه اضطراب در رفتار کودک شما خودش را نشان می دهد ؟؟ 

یک چیز قطعی است – اضطراب  تاثیرات متفاوتی بر روی هر کودک دارد. از آنجا که اضطراب شرایط پیچیده ای است که مختص هر فرد است ، علائم از کودکی به کودک دیگر بسیار متفاوت است. در زیر برخی از نشانه های رایج تر وجود دارد که نشان می دهد کودک شما با اضطراب دست و پنجه نرم می کند.

1. اجتناب:

باز هم ، هر کس هر از گاهی اضطراب را تجربه خواهد کرد ، زیرا این یک واکنش معمول در برابر استرس است. با این حال ،  رفتارهای اجتنابی کودکان،نشانگر یک اختلال اضطرابی است.  از آنجا که اضطراب احساس ناتوانی ایجاد می کند ، افرادی که با اضطراب زندگی می کنند شروع به اجتناب از شرایط اضطراب زا می کنند. به عنوان مثال ، اگر به نظر می رسد کودک شما عمداً و به طور منظم از دوستانش یا فعالیت های خود اجتناب می کند ، ممکن است در تلاش برای فرار از اضطرابی باشد که در شرایط خاص ایجاد می شود.

2. ناتوانی در دلگرمی:

کودکان مبتلا به اختلال اضطراب با هر موقعیتی به طور متفاوتی کنار می آیند. یکی از موضوعات رایج این است که ، وقتی اضطراب به وجود می آید ، گویی کودک به راحتی در بغل پدر و مادر یا با توجه آنها به خودش به راحتی تسکین نمی شود.

بدیهی است که درک این مسئله برای والدین دشوار است ، زیرا نقش اول شما تسکین  درد و رنج کودک شماست. فقط به یاد داشته باشید که اضطراب می تواند یک واکنش احساسی تمام عیار در برابر استرس باشد – واکنشی که با توجه و در آغوش گرفتن به راحتی از بین نمی رود.

3-انزوا طلبی:

کمرویی در کودکان رایج است. با این حال ، کودک مبتلا به اختلال اضطراب نه تنها خجالتی است بلکه به طور محسوسی  ، گوشه گیر و مایل به تعامل با دیگران نیست. کودکی که اضطراب دارد ، ممکن است در برابر برقراری ارتباط چشمی ، به ویژه در هنگام مکالمه های فردی ، مقاومت نشان دهد.

اجتناب از تماس چشمی یا عدم تمایل به صحبت کردن نشانه هایی از تعاملات اجتماعی است که باعث ایجاد اضطراب ناتوان کننده ای برای کودک شما می شود. اختلال اضطراب اجتماعی به طور خاص کودکان را در موقعیت های اجتماعی تحت تأثیر قرار می دهد. این ممکن است هنگامی اتفاق بیفتد که کودک با توجه مستقیم ، تعامل با گروه بزرگ یا ملاقات با افراد جدید احساس ناراحتی کند.

آمارها نشان می دهد از هر هشت کودک یک نفر دچار اختلال اضطراب می شود. با داشتن چنین تعداد سرسام آوری از کودکان مبتلا ، آگاهی اولین خط دفاعی برای تشخیص و درمان اضطراب است.