در میانه ی تماشای فیلم Escape Room (اتاق فرار) به این فکر کردم که چقدر این فیلم خوب است. شاید فکر کنید تماشای شخصیت های خیالی در حال حل کردن پازل ها لذت بخش نباشد، اما فیلم مهیج Escape Room به کارگردانی آدام رابیتل (Adam Robitel) یک فیلم خوب و جذاب با حضور شخصیت های مختلف در شرایط منحصر به فرد است. این فیلم در بهترین حالتش، مثل ترکیبی از فیلم های Cube (مکعب) و Saw(ارَه) با رده سنی PG-13 (بالای ۱۳ سال) است که برای جذب مخاطبان نیازی به خشونت زیاد ندارد. اما هرچه فیلم جلوتر می رود، به نظر می آید Escape Room بیشتر می خواهد از فیلم های دیگر کپی کند تا اینکه فقط از آن ها الهام بگیرد. Escape Room به خاطر تمرکز زیادش روی تبدیل شدن به یک فرنچایز، نقاط قوت اصلی خودش را فراموش می کند.
زوئی (با بازی تیلور راسل (Taylor Russell))، جیسون (با بازی جی الیس (Jay Ellis))، بن (با بازی لوگان میلر (Logan Miller))، آماندا (با بازی دبورا آن ول (Deborah Ann Woll))، مایک (با بازی تایلر لابین (Tyler Labine)) و دنی (با بازی نیک دودانی (Nik Dodani)) آدم های غریبه ای هستند که در زندگی شخصی خود مشکلاتی دارند، و همگی به یک اتاق فرار دعوت می شوند. دنی، که طرفدار اتاق های فرار است، مفهوم این اتاق را برای دیگر اعضای گروه (و به نوعی برای مخاطبان) توضیح می دهد – شما برای خارج شدن از هر اتاق باید معمایی را حل کنید. اما نکته ای که وجود دارد، همانطور که بازیگران آن را می فهمند این است که، این اتاق ها مرگبار بوده و یک نفر برای حضور این شش نفر در این بازی کلی برنامه ریزی کرده است. بازیگران وقتی متوجه می شوند این بازی آن تجربه ی بی خطری که آن ها به دنبالش بودند نیست، باید برای نجات جانشان از این اتاق ها فرار کنند.
اگرچه فیلم شروع کندی دارد، اما وقتی بازی آغاز می شود، و بازیگران می خواهند قبل از کشته شدن از اتاق ها فرار کنند، رابیتل در بالا بردن تنش فیلم خیلی ماهرانه عمل می کند. فیلمی که شاید مسخره و احمقانه به نظر بیاید در نهایت ریتم خوبی به خود می گیرد، تا جایی که انگار ما هم در حال انجام این بازی در کنار شخصیت های اصلی هستیم. نه به این دلیل که ممکن است ما قبل از آن ها معمای اتاق را حل کنیم، بلکه چون ما هم مثل آن ها فشار و تنش موجود در اتاق را حس می کنیم. اگرچه Escape Room فیلمی با رده سنی PG-13 است و نمی تواند خیلی روی خشونت و تاریک بودن تاکید کند، اما رابیتل به جای ضربه خوردن از این کمبود، موفق می شود فیلمی مهیج و سرگرم کننده برای نوجوان ها بسازد.
البته هرچه داستان جلوتر می رود، فیلمنامه نمی تواند خوبی خودش را حفظ کند. هرچه داستان جلوتر می رود، اتاق ها نوآوری کمتری دارند و آشکارسازی های داستان، فرعی و غیرضروری به نظر می رسند. Escape Room این شانس را دارد تا کار نوآورانه ای انجام داده و بدون اینکه خیلی ترسناک باشد مخاطبان را شگفت زده کند. به جای آن، فیلمنامه سعی می کند از فیلم های Saw و The Game (بازی) تقلید کند، و حین این کار هویت خودش را از دست می دهد. آن فیلم ها در نهایت به بی رحمی و توطئه منتهی می شوند، اما Escape Room بیشتر درباره ی همکاری و حل معماهاست. شاید این برای مخاطب کافی نباشد، اما بهتر از تقلید و کپی برداری از دیگر فیلم هاست.
Escape Room به شدت تلاش می کند به یک فرنچایز تبدیل شود، و مشکلش هم همین است چون این کار باعث می شود تمرکزش را از دست بدهد. نکته ی درخشان درباره ی فیلم این است که شش شخصیت با پیش زمینه های مختلف را دور هم جمع می کند، و آن ها را مجبور می کند برای زنده ماندن بجنگند، آن هم بدون اینکه خبری از بی رحمی و خشونت فیلم های ترسناک ریت R باشد. Escape Room وقتی در حال نمایش نوآوری های خودش است، به شدت جذاب و تحسین برانگیز است. اما وقتی سعی می کند از فرنچایزهای دیگر تقلید کند، سر جای خودش درجا می زند.
فیلم Escape Room (اتاق فرار) از تاریخ ۴ ژانویه ۲۰۱۹ در سینماها اکران خواهد شد.
