نقد و بررسی سریال Swamp Thing

هر چه می‌خواهید درباره‌ی DC Universe (دی‌سی یونیورس) بگویید، اما این سرویس استریم از نظر اریجینال بودن محتوایش به قدرتمندی سوپرمن است و در مسیر خیلی خیلی بهتری نسبت به Titans «تایتان‌ها» قرار دارد. Titans که اولین سریال این سرویس بود طرفداران خودش را داشت و حین جلو رفتن داستان پیشرفت‌هایی کرد، اما آن‌چنان خوش‌ساخت و منسجم نبود. سپس Doom Patrol «دوم پاترول» پخش شد که شروع کاملا موفقی داشت و به یکی از جذاب‌ترین محصولات آزاردهنده‌ی تاریخ تلویزیون تبدیل شد. این باعث شد فشار زیادی روی سومین سریال اریجینال این سرویس یعنی Swamp Thing «سوامپ تینگ» – موجود مردابی – قرار بگیرد، تا بتواند با وجود مشکلات پیش آمده برایش، کیفیتی عالی و حداقل در حد دو سریال قبلی داشته باشد. خوشحالم این را به شما بگویم که Swamp Thing حداقل در دو اپیزود اولش، نه تنها بالاتر از حد انتظار ظاهر می‌شود، بلکه از هر جنبه‌ای یک پیروزی و پیشرفت به حساب می‌آید؛ یک داستان زننده، و به طرز جذابی ناخوشایند که از فیلم The Thing «موجود» ساخته‌ی جان کارپنتر (John Carpenter) تا کاری که جیمز وان (James Wan) تهیه‌کننده‌ی همین سریال در فیلم Aquaman «آکوامن» با ترنچ‌ها کرد را در ذهن مخاطب تداعی می‌کند.

لن وایزمن (Len Wiseman) کارگردان اپیزودهای پایلوت سریال‌های Sleepy Hollow «اسلیپی هالو» و Lucifer «لوسیفر» کارگردانی اپیزود پایلوت این سریال را هم برعهده داشته، و با توجه به اینکه Swamp Thing هم داستان مشابهی با آن دو سریال دارد کاملا انتخاب شایسته‌ای بوده است: زنی حرفه‌ای و پایبند به اخلاقیات با مردی عجیب و غریب در داستانی که یک پیچش ماورایی دارد همکاری می‌کند. در Sleepy Hollow شاهد همکاری معاون کلانتر و ایچاباد کرین بودیم. در Lucifer شاهد همکاری یک کارآگاه و خود شخص شیطان بودیم. در اینجا، شاهد همکاری یک عضو سرویس بیماری‌های واگیردار مرکز کنترل و پیشگیری بیماری به نام ابی آرکین (با بازی کریستال رید (Crystal Reed)) و یک زیست‌شناس به نام الک هالند (با بازی اندی بین (Andy Bean)) هستیم که الک در نهایت به یک هیولای مردابی با بازی درک میرز (Derek Mears) زیر گریم شدیدا سنگین تبدیل می‌شود. این یک فرمول آشنا است اما در اینجا خیلی موفق عمل می‌کند.

آرکین به شهر زادگاهش ماریاس در لوییزیانا فراخوانده می‌شود تا یک بیماری عجیب که به نظر می‌آید از مردابی نزدیک آن‌جا شیوع پیدا کرده و باعث می‌شود مردم محلی بیهوش شوند و برگ‌های چسبناک بالا بیاورند را بررسی کند. خیلی زود هالند دانشمند نگون‌بخت وارد تحقیقات آرکین می‌شود،‌ که ماده‌ای جهش‌زا در مرداب کشف کرده که ممکن است کلید پیدا کردن یک درمان برای بیماری باشد. اما هرچه آرکین و هالند تحقیقات خود را گسترش می‌دهند، این قضیه بیشتر شبیه یک توطئه‌ی فاسد به نظر می‌آید، توطئه‌ای که خود مرداب شدیدا قصد دارد آن را متوقف کند.

همین خشونت و فساد است که باعث می‌شود این سریال به عنوان یک داستان ترسناک کاملا جدی موفق عمل کند، بنابراین تهیه کنندگی وان و نویسندگی گری دوبرمن (Gary Dauberman) – نویسنده IT «آن» و The Nun «راهبه» – و مارک ورهایدن (Mark Verheiden) – نویسنده Ash vs. Evil Dead «اش در مقابل مرده شریر» – در این سریال اصلا باعث تعجب نیست. وایزمن که کارگردان اپیزود دوم هم بوده، مرداب ماریاس را مثل یک افسانه به تصویر می‌کشد، با درختانی پیچ‌خورده و حوضچه‌های مهتابی. این افکت‌ها باعث جذابیت بیشتر لحظاتی می‌شوند که تاریکی کامل، دنیای علمی ابی آرکین را تسخیر می‌کند. یک صحنه در سردخانه وجود دارد که مرا محو عجیب و غریب بودن خودش کرد؛ بیماری مردابی یک جسد را دوباره زنده می‌کند، آن جسد با اینکه از هم پاشیده از روی میز تشریح پایین می‌آید. این واقعا چندش‌آور است، کاملا یادآور حال و هوای فیلم The Thing است، و مهم‌تر از همه به نظر می‌آید کاملا با گریم سنگین روی بازیگر انجام گرفته است.

آن سکانس‌های عملی طی جلو رفتن Swamp Thing پیشرفت قابل توجهی دارند. شاید این به خاطر تعصب من روی فیلم Jaws «آرواره‌ها» باشد، اما واقعا از تماشای قایقی که توسط یک هیولای غیرقابل مشاهده از روی آب بلند می‌شود لذت می‌برم. تیم جلوه‌های ویژه‌ی Fractured FX – افرادی که شیطان را در Insidious «توطئه» و تمام موجودات ترسناک فرنچایز The Conjuring «احضار» را ساخته‌اند – به شدت تلاش کردند تا مطمئن شوند تمام هیولاهایی که در سریال می‌بینیم به یک اندازه تحسین برانگیز باشند. فکر نمی‌کنم طرفداران کامیک‌های Swamp Thing بتوانند انتظار پروژه‌ی لایو اکشنی بهتر از این سریال را داشته باشند. لباس پوشیده شده برای میرز به بهترین شکل ممکن چندش‌آور و جذاب است؛ در یک صحنه او بخشی از سر خودش را جدا می‌کند و می‌توان مواد چسبناک را بین انگشتانش دید. این کاملا چندش‌آور و عالی است.

اما نکته‌ی جذاب در اینجا این است که Swamp Thing موفق می‌شود همچنان سریالی انسانی باقی بماند. ابی آرکین شخصیت موثری بین این همه دیوانگی است؛ او همراه خودش راز تاریکی به زادگاهش می‌برد که کریستال رید با نگاه‌های نافذ و جملات ناتمامش آن را به بهترین شکل به نمایش می‌گذارد. او ارتباط متقابل خوبی با اندی بین قبل از تبدیل شدن به هیولا دارد، کسی که جذابیتش باعث می‌شود از اینکه به هیولای مردابی تبدیل شده ناراحت شوید. اما حقیقتا این میرز است که کار فوق‌العاده‌ی اصلی را انجام می‌دهد. او طی دو اپیزود اول اصلا حرف نمی‌زند چون نیازی ندارد. میرز با حرکات صورتش، طرز ایستادنش و طرز راه رفتنش مقدار کافی خشم، پریشانی و ناراحتی را وارد Swamp Thing کرده است.

ای کاش دیگر افراد حاضر در سریال به جز این سه نفر هم به همان اندازه سرزنده و جذاب بودند. شخصیت‌هایی که ابی پس از مدت‌ها با ‌آن‌ها تجدید دیدار می‌کند، به جز بعضی از آن‌ها خیلی سطحی به نظر می‌آیند و انگار فقط برای نمایش بخشی از گذشته‌ی ابی در سریال حضور دارند. ویل پاتون (Will Patton) سفرنامه نویس مستعد در نقش ایوری ساندرلند دانشمند و کارآفرین در سریال حضور دارد، که شاید در واقع شرور داستان باشد. ویرجینیا مدسن (Virginia Madsen) جذابیتی به ماریا همسر ایوری وارد کرده که هنوز نتوانسته با مرگ شانا دخترش و بهترین دوست ابی کنار بیاید. اما به جز خانواده‌ی ایوری، بقیه‌ی شخصیت‌ها فرقی با هم ندارند و شاید یکی از دلایل این ضعف، توقف تولید سریال بود که سازندگان را مجبور کرد به جای ۱۳ اپیزود فقط ۱۰ اپیزود از سریال را تولید کنند.

سریال Swamp Thing با آن آغاز مهیج و خونین باعث می‌شود آرزو کنید هرچه زودتر شاهد داستان‌های بیشتری در این دنیای زننده، آزاردهنده و جذاب باشید.

پخش سریال Swamp Thing از جمعه ۳۱ می (۱۰ خرداد) از سرویس استریم DC Universe آغاز می‌شود.