برای سریالی که به خاطر فصل اولش ۶ جایزه امی برده خیلی سخت است از افت کردن در فصل دومش جلوگیری کند. با این وجود The Marvelous Mrs. Maisel (خانم مایزل شگفت انگیز) مانند سریال آتلانتا (Atlanta) بهتر از فصل قبلش برگشته و بهتر از گذشته کارش را انجام می دهد. همچنین مثل آتلانتا، فصل دوم The Marvelous Mrs. Maisel حالت اپیزودی‌تری دارد، و با دادن مسیر انحرافی به شغل استندآپ کمدی Midge، بازیگرانش را به مکان های جدیدی می برد که نتایج مختلفی هم دربر دارد. اما هسته داستانی سریال همچنان داستان یک مادر جوان باهوش، جسور و بددهن است که به سمت کمدی کشیده شده است، و در دورانی که از زنان در زمینه کمدی استقبال نمی شود او به شکلی عالی کارش را انجام می دهد.
تنش بین زندگی شخصی Midge Maisel (با بازی ریچل بروزناهان (Rachel Brosnahan)) و شغلش به عنوان کمدین در پایان فصل اول به اوج خودش رسید، وقتی همسرش Joel (با بازی مایکل زیگن (Michael Zegen)) که از او دورافتاده بود به صورت مخفیانه او را در حال استندآپ کمدی می بیند، دچار تشویش شده و او را متهم کرده و سپس با کسی که به Midge توهین می کند دعوا می کند. اما فصل دوم این را به روشی جدید کاوش می کند، مخصوصا وقتی Midge و والدینش، Abe (با بازی تونی شالهوب (Tony Shalhoub)) و Rose (با بازی مارین هینکل (Marin Hinkle)) برای تعطیلات تابستان به تپه های Catskills می روند. در حالی که Susie (با بازی الکس بورستین (Alex Borstein)) مدیر برنامه ی Midge می گوید تو نمی توانی کل تابستان را کار نکنی. بنابراین Midge دوباره به سمت استندآپ کمدی کشیده می شود، چون این کار ریشه در ذات او دارد.
اولین جایی که The Marvelous Mrs. Maisel به آن جا سفر می کند پاریس است، آن هم در یک سکانس خنده دار که در آن Midge و Abe می خواهند بفهمند چرا Rose ناگهان آن ها ترک کرده است. اما این روش عجیبی برای شروع یک فصل است، چون پس از چند اپیزود درباره تجربیات خانواده Weissman در این شهر دوباره به نیویورک برمی گردند و از آن جا هم به تپه های Catskills می روند. این تغییر بزرگی نسبت به فصل اول است، اما این شخصیت ها آنقدر جذاب و دلپذیر هستند که دنبال کردن آن ها در هر مکان و شهر جدیدی هنوز هم لذت بخش است.
همه ی این مسافرت ها با لباس های زیبا و جزییات آن دوران همراه شده است، و سازندگان اصلا از بابت هزینه های مالی نگرانی نداشته اند. The Marvelous Mrs. Maisel در دنیایی پر از مزیت روایت می شود که اصلا نسبت به خودش خودآگاهی ندارد. این لحن، برای برخی کاملا فانتزی به نظر می آید، اما برای بقیه مخاطبان یک سریال پر از شکوه و زیبایی است. اگرچه من هم تمایل دارم عضوی از گروه اول باشم، اما چون سریال حس نمایشی خاصی دارد خود را عضوی از گروه دوم می دانم. البته سریال خیلی خوب خودش را تصحیح می کند. در یک سکانس مهم، Midge در حال اجرای استندآپ کمدی برای مخاطبی است که زبان او را نمی فهمد، اما با کمک یک مترجم این مشکل حل می شود. تند حرف زدن Midge توسط مترجم هم همراهی می شود، تا اینکه به سروصدایی ناهنجار تبدیل می شود که در آن هردوی آن ها در حال فریاد زدن هستند و درنهایت با تشویق بلند حضار کار خود را به پایان می رسانند. اما Midge خیلی سریع به این فکر می کند که چقدر دلش برای Joel و زندگی سابقش تنگ شده، و با حالتی غمگین اتاق را به گریه می اندازد، و سریال پس از آن سروصداهای خنده دار به سرعت حالتی احساسی به خود می گیرد.
نویسندگی امی شرمان پالادینو (Amy Sherman-Palladino) در این فصل تند و تیزتر شده، و بازیگران مخصوصا بروزناهان خیلی خوب با ریتم تند متن او هماهنگ می شوند. این کار فقط به معنای گفتن جوک های پشت سرهم نیست، بلکه به معنای عمق دادن به این جوک هاست. بیشتر این لحظات متعلق به Susie هستند، مثلا وقتی او به طرز غیرمنتظره ای با Ethan تلویزیون تماشا می کند و ساندویچ می خورد، یا وقتی با در دست داشتن یک چاه بازکن به یک کمپ اختصاصی در Catskills نفوذ می کند، چون همه فکر می کنند او یکی از کارکنان آنجاست. Susie همچنین یک زیرداستان عجیب و کوتاه دارد که در آن ربوده می شود و با ربایندگان خودش دوست می شود، که به بورستین اجازه می دهد بهترین هنرنمایی خودش را انجام داده، و از یک شخصیت طناز به قابل باورترین شخصیت سریال تبدیل شود.
اما هنوز هم Midge قلب و روح سریال است، جایی که بروزناهان مثل همیشه درخشان ظاهر شده و بددهنی خودش را به بهترین شکل نشان می دهد. استندآپ های این فصل با وجود کمتر بودن عالی هستند، اما سریال وقتی در بهترین حالتش است که روی مسائل شخصی Midge تمرکز دارد تا اینکه متمرکز بر مسائل حرفه ای باشد. Midge همچنین مانند همه شخصیت های سریال در حال رشد و تغییر است، مخصوصا Joel که برای اولین بار مثل یک انسان بزرگسال رفتار می کند.
کارگردانی شرمان پالادینو مثل همیشه فوق العاده است، البته همسرش دنیل پالادینو (Daniel Palladino) گاهی اوقات نویسندگی و کارگردانی سریال را برعهده می گیرد. کارگردانی او ما را وارد دنیای رنگارنگ Midge بین کلاه های پاریسی و آتش بازی های تابستانی می کند. اما این کار باعث سرگیجه ی ما نمی شود – The Marvelous Mrs. Maisel پر از آدم هایی است که سریع حرکت کرده و حرف می زنند، اما وقتی نوبت به زندگی شخصی و حرفه ای Midge می رسد، سریال ریتم ملایم به خود می گیرد. این کاملا منطقی است، نه تنها برای طول عمر داشتن سریال، بلکه برای اینکه وقتی Midge به پیروزی می رسد، این پیروزی معنایی داشته باشد و در تندی داستان گم نشود.
The Marvelous Mrs. Maisel بیشتر از همیشه به سریالی تبدیل شده که شادی به وجود می آورد و تماشای آن به آدم آرامش می دهد. نه اینکه همیشه انرژی مثبت داشته باشد، و اینکه حرف های بی ادبانه ی آن باعث می شود یک سریال خانوادگی نباشد. اما یک سریال خنده دار و لذت بخش است که دنیای Midge را کاوش می کند و در بیشتر اوقات فوق العاده است. این سریال مخصوص همه نیست، اما دوست داشتن آن در گروی دوست داشتن Midge است.
همه ی ۱۰ قسمت فصل دوم سریال The Marvelous Mrs. Maisel دیروز ۵ دسامبر از سرویس استریم آمازون پخش شده اند.
