نقد و بررسی مینی سریال I Am The Night: سریال معمایی ساخته‌ی عوامل Wonder Woman
مینی سریال I Am The Night (من شب هستم) داستان فاونا هودل، یک دختر نوجوان را روایت می کند که پس از تولدش به خانواده ی دیگری سپرده می شود و در شهر رنوی نوادا بزرگ می شود. فاونا کم و بیش مشکلی با رمز و رازهای گذشته اش ندارد، تا اینکه یک روز چیزی کشف می کند که باعث می شود همه چیز را زیر سوال ببرد. در همین حین که فاونا به بررسی رازهای گذشته اش می پردازد، با یک خبرنگار ملاقات می کند، که درگیر پرونده ای مرموز شده است. آن ها با همکاری هم سرنخی را دنبال می کنند که به دکتر بدنام لس آنجلسی به نام جرج هودل ختم می شود، مردی که در جنایت های فاسد و تاریک هالیوود دست داشته است.
شبکه ی TNT اخیرا مینی سریال The Alienist را معرفی کرده بود که نتایج مثبتی در پی داشت و به نظر می رسد I Am the Night نیز در ادامه ی همان مسیر باشد – یک داستان رازآلود جنایی با عوامل و بازیگرانی درجه یک. سریال I Am the Night توسط پتی جنکینز (Patty Jenkins) کارگردان Wonder Woman (زن شگفت انگیز) ساخته شده و کریس پاین (Chris Pine) بازیگر فرنچایز Star Trek (استار ترک) و Wonder Woman در آن بازی می کند. هردوی آن ها همچنین تهیه کنندگی اجرایی این سریال را برعهده دارند که از اواسط امسال تبلیغات آن آغاز شده بود. جنکینز کارگردانی سه اپیزود از این سریال را برعهده داشته است. TNT همچنین پادکستی جنایی با حضور دختران واقعی فاونا هودل ساخته که در آن، این دو درباره زندگی مادرشان صحبت خواهند کرد. همه این ها جذابیت این سریال را بالا می برند، مخصوصا که این اولین کارگردانی جنکینز پس از Wonder Woman است. اما نتیجه ی این ها مخلوطی آشفته است که فرصت های زیادی را برای عالی بودن از دست می دهد.
این سریال در فضای سال ۱۹۶۵، با روایتی جداگانه با تمرکز روی دو شخصیت اصلی با بازی پاین و ایندیا آیزلی (India Eisley) آغاز می شود. پاین نقش جی سینگلتاری، یک خبرنگار و کهنه سرباز جنگ کره را بازی می کند که در حال کشمکش با اعتیاد، آسیب های روانی بعد از جنگ و شغل از بین رفته اش است. سینگلتاری به دکتر جرج هودل اتهام قتل می زند. وقتی هودل تبرئه می شود، او از کارش اخراج شده و از آن پس شخصا کار می کند تا هزینه ی مواد و مشروبات الکلی مورد نیازش را رفع کند. وقتی او ارتباطی بین هودل، مرگ های بلک دالیا و سرنخی جدید از جنایات پیدا می کند، دوباره نظرش به این پرونده جلب می شود و همچنین به فاونا هودل (با بازی آیزلی) کمک می کند. آیزلی که بازیگر تازه کاری است، به عنوان زن جوانی که می فهمد سرپرستی اش برعهده ی خانواده ی دیگری بوده و پدربزرگش یعنی جرج هودل آن کسی که فکر می کند نیست، پیچیده ترین نقش را دارد.
هر کدام از این دو داستان آنقدر جذاب بودند که یک سریال مخصوص آن ها ساخته شود. سم شریدان (Sam Sheridan) نویسنده ی سریال موفق شده داستان بدنام و نمادین بلک دالیا را وارد مسیر تازه ای کند، اما سریال خیلی ریتم بدی دارد و اطلاعات زیادی به بیننده می دهد که اصلا دانستن آن ها لزومی ندارد. پس از دیدن پنج اپیزود از این مینی سریال شش قسمتی، می توانم بگویم این داستان را می شد در سه اپیزود یک ساعته یا یک فیلم بلند خیلی بهتر روایت کرد. البته فیلمبرداری I Am The Night در مکان های تاریخی مهمی در لس آنجلس حس واقعی بودن به سریال داده، اما سریال در ۲ ساعت و نیم ابتدایی و قبل از اینکه پاین و آیزلی با هم روبرو شوند اصلا جذابیتی ندارد. وقتی این دو با هم در صحنه حضور دارند، داستان شکل بهتر و جالب تری به خود می گیرد، اما در نهایت به جایی می رسد که فکر می کنید اصلا چرا باید چنین داستانی برای شما مهم باشد.
برای کسانی که با پرونده ی بلک دالیا آشنا نیستند، اصلا قابل درک نیست چرا باید به زندگی یک دختر دورگه در دهه ۶۰ اهمیت بدهند. فاونا با بازی آیزلی آنقدر که جنکینز و شریدان احساس می کنند شخصیت جذابی نیست. از طرفی دیگر، با اینکه جی سینگلتاری یک خبرنگار کلیشه ای مثل همه ی فیلم های نوآر سینمایی است، اما جذابیت کریس پاین باعث می شود او به شخصیت جذابی تبدیل شود. در سکانس هایی که پاین در آن ها حضور ندارد، داستان هم برای مخاطب جذابیتی ندارد و این مشکل اصلی سریال است. پس از نیمه ی اول سریال، به این فکر خواهید کرد که آیا سریال را ادامه بدهم یا آن را کلا رها کنم. حدود سه اپیزود طول می کشد تا کمی جذب داستان شوید و حتی آن موقع هم کامل نمی دانید چرا بعضی از شخصیت ها برای داستان مهم هستند.
با وجود فیلمنامه ی آشفته، اما کارگردانی پتی جنکینز خیلی خوب است. او اصلا به دنبال زرق و برق نیست، اما کاملا از مناظر دیدنی لس آنجلس بهره می برد تا I Am The Night را به حال و هوای ۵۰ سال پیش ببرد. کارگردانان دیگر سریال یعنی کارل فرانکلین و ویکتوریا ماهونی نیز کار خود را به خوبی انجام می دهند. I Am The Night هرگز از یک سریال مهیج به یک سریال ترسناک تبدیل نمی شود، و فقط یک سریال معمایی است که پیچش جدیدی به یک داستان قدیمی اضافه می کند. متاسفانه این رویکرد جدید، آنقدر عمیق و قابل تامل نیست، بنابراین با سریالی روبرو هستیم که فقط می توان گفت خوب است.
با وجود اینکه از بازیگران و کارگردان این سریال خوشم می آید، اما وقتی دیدم داستان گیرایی لازم را ندارد واقعا ناامید شدم. با وجود هنرنمایی بازیگران نقش مکملی مثل کانی نیلسن، جفرسون میز و لیلاند اورسر، اما داستان سریال به آن جذابیتی که تریلرها نشان می دادند نیست. شاید پادکست ذکر شده در بالا بتواند باعث درک بهتری از داستان سریال شود، اما I Am The Night به خودی خود، آنقدر که باید و شاید خوب نیست.
پخش مینی سریال I Am The Night در تاریخ ۲۸ ژانویه (۸ بهمن ۹۷) از شبکه TNT آغاز می شود.
