خب، نوجوان‌ها دوباره یک داستان ویران‌شهری ساختند. اگر طرفدار ژانر نوجوانانه باشید، بدون شک چنین داستانی را قبلا هم دیده‌اید: گروهی از نوجوانان که بدون حضور هیچ بزرگسالی رها شده‌اند مجبور می‌شوند دنیا را با تصورات خود بازسازی کنند. از رمان Lord of the Flies «سالار مگس‌ها» تا سریال The 100 «صد نفر» و غیره، داستان‌های زیادی درباره‌ی رویارویی جوانان با دشواری‌های رهبری دیده و شنیده‌ایم. این شناخته شده بودن داستان ممکن است باعث شود وقتی مخاطبان با سریال درام نوجوانانه‌ی The Society «جامعه» روبرو شوند آهی از کلافه شدن بکشند، اما اگر ادامه‌ی داستان را تماشا کنید می‌بینید که با داستانی قوی و به طرز شوکه‌کننده‌ای عمیق روبرو هستیم، که ژانر ترسناک بقایی را با تحلیل‌های سیاسی و چاشنی سریال‌های نوجوانانه‌ی CW ترکیب کرده است.
سریال The Society ساخته شده توسط کریستوفر کایسر (Christopher Keyser) و به تهیه‌کنندگی اجرایی مارک وب (Marc Webb) کارگردان فیلم‌های The Amazing Spider-Man «مرد عنکبوتی شگفت‌انگیز»، در مکانی در شهر وستهم نیوانگلند واقع شده و داستان گروهی از همکلاسی‌های دبیرستانی را حین بازدید آن‌ها از بالاشهر روایت می‌کند. این نوجوانان پس از خداحافظی با والدینشان، برای سفری طولانی سوار یک اتوبوس می‌شوند، اما در نهایت دوباره به شهر خودشان برمی‌گردند. البته وقتی برمی‌گردند، تفاوت‌های مهمی در شهر رخ داد‌ه‌اند: تمام بزرگسالان ناپدید شده‌اند، پلیس و اورژانسی در کار نیست، اینترنت قطع شده (البته آن‌ها هنوز می‌توانند به هم پیامک بزنند)، و ناگهان درخت‌های جنگلی زیادی اطراف شهر را فرا گرفته‌اند، یعنی هیچ راه فراری وجود ندارد. همچنین مشکل بوی عجیبی وجود دارد که پس از رفتن آن‌ها تمام اهالی شهر را از بین برده است (بله، حس و حالی شبیه Leftovers «بازماندگان» در این سریال وجود دارد)، و همچنین یک پدیده‌ی نجومی غیرقابل توضیح هم وجود دارد که نشان می‌دهد احتمالا اتفاقات عجیب و غریب دیگری در جریان است.
این نوجوانان که به حال خود رها شده‌اند، فورا به پارتی گرفتن، روابط غیراخلاقی و مست کردن روی می‌آورند. دیگر درس و کتاب و مدرسه‌ای در کار نیست و آن‌ها با تمام وجود از آزادی خود لذت می‌برند. این تا وقتی است که پیامد کارهای آن‌ها بالاخره شروع به خودنمایی می‌کند. یک مرگ زودهنگام نشان می‌دهد هر اتفاقی ممکن است برای آن‌ها بیفتد؛ همچنین مسئله‌ی منابع محدود مثل غذا و برق، وحشت‌های پزشکی مثل آلرژی‌های غیرقابل درمان و بارداری در دنیای بدون پزشک، و اینکه در بدن رهبر آن‌ها یک ضربان‌ساز (پیس میکر) هست هم وجود دارد. وقتی آن‌ها متوجه خطرات دنیای جدید خودشان می‌شوند، بین آن‌ها مشکلاتی به وجود می‌آید و «داراها» برای رها کردن وسایل اضافی خود تقلا می‌کنند در حالی که «ندارها» به دنبال راهی برای ساختن محل زندگی بهتری برای خود در جامعه‌ی جدیدشان هستند.
کاساندرا (با بازی ریچل کلر (Rachel Keller) که پس از حضورش در سریال Legion «لژیون» اصلا نمی‌توان او را در نقش یک دختر دبیرستانی تصور کرد) نقش رهبر را برعهده می‌گیرد. رفتار او که احساس می‌کند همه چیز را می‌داند باعث ایجاد اختلاف در گروه می‌شود، اما کاساندرا تنها عضو گروه است که یک نقشه دارد و روش زندگی خاصی تنظیم می‌کند که باعث زنده ماندن اعضای گروه می‌شود. در همین حین، خواهر کوچکترش الی (با بازی کاترین نیوتن (Kathryn Newton)) می‌خواهد از زیرسایه‌ی کاساندرا بیرون بیاید، در حالی که دوست صمیمی او یعنی ویل (با بازی ژاک کالیمن (Jacques Colimon)) قصد دارد سبک زندگی جدیدی را پیش بگیرد.
در بخش شرورهای داستان، کمپل دیوانه (با بازی توبی والاس (Toby Wallace)) را داریم که طولی نمی‌کشد انگیزه‌های درونی خودش را به نمایش بگذارد. تنها چیزی که او نیاز دارد یک سبیل است تا آن را مدام بچرخاند، اما این با ظاهرش همخوانی دارد. حتی اگر او را هیولایی خاکستری در نظر بگیریم، والاس این را خیلی خوب و قابل باور به نمایش می‌گذارد. جذابیت و چهره‌ی رویایی والاس احتمالا باعث می‌شود دختران زیادی آرزوی با او بودن را داشته باشند، اما در رابطه‌ی کابوس‌وار او و دوست دختر/ اسیرش یعنی الی (با بازی اولیویا دژان (Olivia DeJonge))، الی شخصیت جذاب‌تر و قابل باورتری است. الی به عنوان دختر دبیرستان طرد شده که به دنبال ذره‌ای امنیت است، در لحظه‌ای بحرانی درست در مکان نامناسب قرار می‌گیرد و دژان در اینجا بازی خودش در نقش بازمانده‌ی بیچاره در فیلم‌های The Visit «ملاقات» و Better Watch Out «بهتره حواستو جمع کنی» را به شخصیتی نیرومند و باهوش تبدیل کرده است.
دیگر شخصیت‌های مهم شامل هری (با بازی الکس فیتزالون (Alex Fitzalon)) فوتبالیستی که شخصیت پسر طلایی را به نمایش می‌گذارد، دوست دخترش کلی (با بازی کریستین فراسث) که به همان اندازه جذاب و خاص است اما طرز تفکر اخلاقی‌تری دارد، سم (با بازی شان بردی (Sean Berdy)) پسری ناشنوا که صحنه‌هایی که در آن‌ها حضور دارد را مال خودش کرده، و بهترین دوستش بکا (با بازی گیدیون آدلون (Gideon Adlon)) که در حال سروکله زدن با یک بارداری غیرمنتظره است هستند. رابطه‌ی دوستانه بین آن‌ها یکی از بهترین روابط در سریال است، که با پیچیدگی و صداقتی به تصویر کشیده شده که آن‌ها را به صورت افرادی بالغ نشان می‌دهد که در داستان‌های نوجوانانه کمتر دیده بودیم.
این نشانگر اتفاقات زیادی در سریال است و این تازه بخشی از شخصیت‌های بی‌شمار این سریال است. در واقع تعداد زیاد شخصیت‌ها باعث می‌شود برخی از آن‌ها از دیگران شخصیت‌پردازی ضعیف‌تری داشته باشند. پسرهای ورزشکار کلیشه‌ای و دخترهای باحال و نابغه‌ها کار زیادی برای انجام دادن ندارند، و هیچکدام از شخصیت‌های درجه ۳ در سریال جایگاهی به جز حضور در چشم‌اندازهای شلوغ داستان ندارند. اما حضور این شخصیت‌های ظاهرا بی‌اهمیت حین پیشرفت داستان، سورپرایزهای جالبی پیرامون کسی که قدرت را به دست می‌گیرد به وجود می‌آورد، و همچنین خطوط داستانی جذابی برای شخصیت‌هایی ایجاد می‌کند که ابتدا کاملا تک‌بُعدی به نظر می‌آمدند – مثلا دختر خوب و مذهبی یعنی هلنا (با بازی ناتاشا لیو بوردیزو (Natasha Liu Bordizzo)) و پسر ورزشکار و ساکت یعنی گریز (با بازی جک مولهرن (Jack Mulhern)) را در نظر بگیرید که در دو رابطه‌ی عاشقانه‌ی جذاب سریال نقش دارند.
روی هم رفته، The Society سریالی است که به نوجوانان اهمیت و اعتبار زیادی می‌بخشد. البته، این داستان درباره‌ی گروهی از بچه‌های بیش‌ازحد تحصیل‌کرده است که اشارات ادبی، تاریخی و دینی را مثل نقل و نبات بیان می‌کنند، و بله آن‌ها توسط بازیگرانی بیست و چندساله بازی می‌شوند که در صحنه مثل بچه‌های دبیرستانی رفتار می‌کنند، اما The Society دید از بالا به پایینی نسبت به شخصیت‌هایش ندارد، و درام و داستانش را براساس صرفا نوجوان بودن به وجود نمی‌آورد. The Society تمام بایدهای داستان‌های نوجوانانه در تلویزیون را به نمایش گذاشته – نقش‌های جنسیتی، عجیب و غریب بودن، مردانگی در بحران، مورد سوء استفاده قرار گرفتن، معلولیت، بارداری نوجوانان و غیره – اما چیزی که واقعا آن را از دیگر سریال‌های این چنینی متمایز می‌کند این است که این سریال خودش را جدی می‌گیرد که این هم یک نکته‌ی مثبت و هم یک مسئولیت سنگین برای آن است.
صرف نظر از برخی نکات احمقانه پیرامون لحظات دراماتیک (مخصوصا عدم وجود ظرافت در دیالوگ‌ها)، تمرکز The Society بیشتر از اینکه روی دوستی بین شخصیت‌های جذاب و درام نوجوانانه‌ی آبکی باشد روی مسائل غم‌انگیز و سیاسی قرار گرفته – البته بخشی از سریال هم به همان درام آبکی اختصاص دارد – که از مفهوم آشنای داستانی نوجوانانه به عنوان پایه و اساسی برای بررسی این نکته استفاده می‌کند که چه چیزی یک جامعه‌ی کارآمد را به وجود می‌آورد و وقتی ساختارهای یک جامعه از بین می‌روند، اعضای آن چه رفتاری از خود نشان می‌دهند. بچه‌های وستهم به روشی سخت این را یاد می‌گیرند که تمام اصول دموکراسی امروزی به راحتی به دست نیامده‌اند، و The Society زمان مناسبی به بررسی موضوعات مهمی مثل مالکیت اسلحه، اعدام و انحرافات قدرت اختصاص می‌دهد. بهتر از همه اینکه، شما دیدگاه همه‌ی شخصیت‌ها را تا حدودی متوجه می‌شوید (البته نه دیدگاه کمپل را، او خیلی عوضی است)، و سریال خیلی خوب نشان می‌دهد برقراری نظم بدون تبدیل شدن به یک حکومت پلیس‌محور چقدر کار دشواری است.
آن خود جدی گرفتن سریال با وجود تمام خوبی‌هایی که دارد، ممکن است نصیحت‌گونه و اغراق‌آمیز به نظر بیاید، و سریال گاهی اوقات در تنظیم ریتم و ساختار دچار مشکل می‌شود. اپیزودهای اول زیاد جذاب نیستند، اما یک اتفاق شوکه‌کننده سریال را به سمت داستان جذاب‌تری سوق می‌دهد. می‌توان گفت چیزی در این سریال نیست که قبلا ندیده باشیم، اما داستان‌های محدودی چنین موضوعاتی را به این روش مطرح کرده‌اند، که در اینجا منجر به ایجاد لحظات اصیل و خاصی میان اتفاقات جالب داستان می‌شود. شاید برخی مخاطبان از بی‌میلی سریال در پاسخ دادن به معماهایش ناامید شده باشند، اما باید اعتراف کنم پس از پایان هر اپیزود فقط به این فکر می‌کردم که هرچه زودتر اپیزود بعدی را پخش کنم و وقتی تمام آن‌ها را به پایان رساندم از اینکه فصل اول سریال تمام شده خیلی ناراحت شدم.
آیا The Society سریالی درباره‌ی بچه‌های خاص و ممتاز در یک داستان نوجوانانه‌ی کاملا آشناست؟ بله، قطعا، اما از نوع خیلی خیلی خوبش. پیشرفت اتفاقات در فصل اول مرا به شدت برای این هیجان‌زده کرده تا بدانم The Society در آینده به چه سمتی خواهد رفت (فصل دوم سریال هنوز سفارش داده نشده، اما این سریال با این گروه بازیگران جوان و جذاب قطعا به سریالی محبوب برای مشترکان نتفلیکس تبدیل خواهد شد که همین نکته تولید فصل دوم آن را تضمین می‌کند). The Society هر چقدر هم در لحظاتی برای مخاطبان ناخوشایند باشد، اما تا زمانی که قدرت خودش را حفظ کرده و تحلیل‌های پرقدرتی درباره‌ی جنسیت، اقشار مختلف جامعه و مسائل دیگر ارائه کند، همچنان به عنوان یکی از بهترین سریال‌های نوجوانانه‌ی کنونی تلویزیون باقی خواهد ماند.
تمام اپیزودهای فصل اول سریال The Society در تاریخ ۱۰ می (۲۰ اردیبهشت) از شبکه نتفلیکس پخش شده است.
