با اینکه تلفن‌های همراه تا حد زیادی پیشرفت کرده‌اند، اما چرا باتری‌های موجود در آن‌ها به‌اندازه کافی مناسب نیستند و کابوس پاوربانک‌ها به این زودی تمام‌شدنی نیست؟
اینکه باتری گوشی‌های هوشمند خوب عمل نمی‌کند، یک حقیقت جهانی است. بسیاری از گوشی‌های هوشمند امروزی، حتی با باتری‌های حجیم و پاوربانک‌هایی که همراه خود حمل می‌کنیم، به سختی می‌توانند برای یک روز دوام بیاورند؛ حتی بهترین گوشی‌های هوشمند به‌ندرت تا دو روز باتری نگه‌می‌دارند.
اما قبلا چنین مشکلی وجود نداشت. در گذشته‌ای نه‌چندان دور، تلفن‌های همراه عمر باتری نسبتا عالی داشتند که برای چندین روز، بدون نیازبه شارژ مجدد دوام می‌آوردند. با‌اینکه گوشی‌های هوشمند امروزی بسیار قوی‌تر از گوشی‌های قدیمی همچون نوکیا ۳۳۱۰ (Nokia 3310) هستند؛ سؤال اینجا است که چرا باتری‌ها همگام با چنین پیشرفت‌هایی بهبود نیافته‌اند.
قانون مور دلیل سرعت کم پیشرفت فناوری باتری است
طبق گفته ونکات سرینی‌واسن، متخصص فناوری باتری و مدیر مرکز همکاری برای علم ذخیره انرژی آرگون، اصل قضیه بسیار ساده است؛ قانون مور سرعت پیشرفت فناوری باتری را کند می‌کند؛ بدین مفهوم که عملکرد گوشی‌های تلفن همراه بهتر شده و به انرژی الکتریکی بیشتری نیاز دارند؛ اما سرعت پیشرفت فناوری باتری با پیشرفت‌های صنعت تلفن‌های همراه متناسب نیست.
البته گفته‌‌‌های سرینی‌واسن بدین مفهوم نیست که هیچ پیشرفتی در زمینه باتری‌های تلفن‌های همراه حاصل نشده است؛ دانشمندان طی چند سال اخیر، مرتبا ازطریق کوچک‌تر کردن قطعات داخلی، تراکم باتری‌ها را افزایش داده‌اند. سرینی‌واسن در این رابطه می‌گوید:
پنج سال پیش، پس از آتش گرفتن تعدادی گلکسی نوت ۷، مشخص شد که دیگر نمی‌توان برای افزایش تراکم باتری قطعه‌ای را برداشت. ما به مرحله‌ای رسیده‌ایم که بهبودهای جدید در تراکم انرژی، از تعویض مواد باتری حاصل می‌شوند؛ اما جایگزینی مواد جدید همیشه کندتر از آن است که بتوان آن را پیشرفت در مهندسی نامید.
باتری‌های شارژشدنی که امروزه در تلفن‌های همراه وجود دارند، براساس لیتیوم کبالت ساخته شده‌اند؛ نوعی از فناوری باتری که از اوایل دهه‌ی ۱۹۹۰ از آن استفاده می‌شود و متخصصان به‌حدی رسیده‌اند که دیگر نمی‌توان انرژی بیشتری از آن استخراج کرد. با‌این‌وجود، برای آینده‌ی صنعت باتری هنوز امید وجود دارد. پژوهشگران درحال بررسی فناوری‌های جدید همچون باتری‌های حالت جامد هستند که می‌توانند دروازه‌ای به سمت مواد با تراکم انرژی بالا باز کنند تا انرژی بیشتری برای دستگاه‌های آینده فراهم شود.
اما مسئله اینجا است که وقتی باتری‌های جدید عرضه شوند، گوشی‌های هوشمند احتمالا بسیار پیشرفته‌تر شوند و به انرژی بیشتری نیاز داشته باشند؛ دراین‌صورت مشکل عمر کم باتری‌ها به‌قوت خود باقی خواهد ماند.
