پال فیگ (Paul Feig) پس از اینکه با فیلم هایش نشان داد زنان بامزه چطور آدم هایی هستند، با تغییر مسیری محسوس ساخت فیلم کمدی نئو نوآر و اغواگرایانه “یک خواهش ساده” (A Simple Favor) را برعهده گرفته است. این فیلم با داستانی پیچیده از رفاقت زنانه ای سمی، جذابیت های خاص خودش را دارد: جلوه های زیبای انسانی، و البته کارگردانی و بازیگری بدون اشتباه که کار خودشان را در ساخت یک اثر عامه پسند خیلی خوب بلدند. اما درک نتیجه‌ی کار برای بیننده کمی سخت است. معمای داستان این نیست که چطور یکی از شخصیت های اصلی در میانه فیلم ناپدید می شود؛ این است که چه چیزی باعث شد فکر ساخت چنین فیلمی به ذهن فیگ خطور کند.
اگر به اندازه کافی چپ چپ به فیلم نگاه کنید، تقریبا می توانید دلیل این کار را بفهمید. فیگ هم مانند خیلی دیگر از کارگردانان آمریکایی زنان را می ستاید: او تاکنون دو فیلم کمدی باشکوه زن محور ساقدوش ها (Bridesmaids) و جاسوس (Spy) و یک فیلم کمدی محکم تر یعنی مخمصه (The Heat) را ارائه کرده؛ بازسازی شکارچیان روح (Ghostbusters) ساخته او خوب نبود، اما خیلی خوب نمایانگر بازی خوب بازیگران زن فیلم بود. در “یک خواهش ساده” نیز نقش های دلپذیری برای آنا کندریک (Anna Kendrick) و بلیک لایولی (Blake Lively) وجود دارد، ستارگان جذابی که فیگ آن ها را در پیچش های داستانی فیلم به خوبی هدایت می کند.
اما فیلم هرگز موفق نمی شود با استفاده از این بازیگران با استعداد به محتوای سطحی خودش ارزش ببخشد. “یک خواهش ساده” اقتباس شده توسط Jessica Sharzer براساس کتابی نوشته Darcey Bell، از منابع زیادی در داستانش بهره می برد – دختر گمشده (Gone Girl)، ربکا (Rebecca)، چراغ گازی (Gaslight)، غرامت مضاعف (Double Indemnity)، شیاطین (Diabolique) – که برخی از آن ها کاملا در این فیلمنامه بازسازی شده اند؛ این یک ادای احترام نیست بلکه ترکیبی سطحی از منابع الهام مختلفی است.
فیگ در ۴۰ دقیقه ابتدایی خیلی تلاش می کند تا امضای خودش را پای فیلم بزند، تلاشی که با هنرنمایی کندریک در نقش یک مادر بیش از حد توجه کننده به فرزندش تقویت می شود که با لایولی که یک مادر بدجنس است دوست می شود. با وجود برخی صحنه های خنده دار و جذاب (روپرت فرند (Rupert Friend) در نقش طراح عوضی)، لحن پرکنایه و طنزآمیز داستان کم کم خسته کننده می شود: تم های این چنینی که یک مادر حومه شهری کاسه ای زیر نیم کاسه اش است دیگر قدیمی شده اند، و روایت داستان کسانی که مخفیانه علیه دیگران کاری انجام می دهند دیگر کارایی ندارد. فیلم ها و سریال های زیادی این موضوعات را درون مایه خود قرار داده اند، از Desperate Housewives تا دروغ های کوچک بزرگ (Big Little Lies) و مادران بد (Bad Moms) و غیره.
شاید به همین دلیل است که “یک خواهش ساده” در بخش دومش سعی نمی کند داستانی هجوآمیز را روایت کند، بلکه به روش روتین فیلم های هیجانی که در آن ها شخصیتی گم می شود تکیه می کند. فیگ خیلی به فیلم جلا داده، اما نمی توان چنین داستانی را خیلی شوکه کننده روایت کرد.
Stephanie (با بازی کندریک) بیوه ای که پسر مدرسه ایش Miles (با بازی Joshua Satine) را بزرگ می کند، یک مادر مشتاق است که همیشه برای کارهای مختلف در مدرسه داوطلب می شود – و باعث ناراحتی بقیه والدین (شامل Andrew Rannells و Aparna Nancherla) از او می شود. Stephanie وقت هایی که در حال رنجاندن دیگران نیست، یک ویدیو بلاگ می سازد که در آن به فالوورهایش پز پختن کیک و غذاهای مختلف توسط خودش را می دهد.
Emily (با بازی لایولی) که پسرش Nicky (با بازی Ian Ho) همکلاسی Miles است، کاملا با Stephanie متفاوت است؛ یک زن جذاب و مشغول به کار – با شغل طراحی لباس در منهتن – با همسری جذاب و ماجراجو، Sean (با بازی هنری گلدینگ (Henry Golding)) و سبک مادر بودنی که می توان آن را ساده گرایی توصیف کرد. وقتی او Stephanie را برای صرف نوشیدنی به خانه اش دعوت می کند، Stephanie از دیدن او شگفت زده می شود. (یکی از واقعی ترین صحنه های فیلم، که نشان می دهد جذابیت یک دختر جذاب همیشگی است؛ ویژگی های یک دختر محبوب دبیرستانی تا مدت ها پس از دبیرستان هم ادامه دارد)
این دو به وقت گذرانی در قصر مدرن Emily مشغول می شوند، نوشیدنی خورده و رازهایشان را برای هم فاش می کنند. یا شاید هم Emily خیلی ماهرانه بزرگترین راز Stephanie را از زیر زبان او می کشد (که راز مهمی هم هست)، او صدایش را نرم کرده و چشمانش را به شکل دلسوزانه ای کوچک می کند؛ بنابراین کاملا قابل درک است که طعمه به دام شکارچی می افتد.
این سکانس ها قابل باورترین صحنه های فیلم هستند، نه فقط به خاطر زیرداستان فرعی که فیگ هوشمندانه آن را به یک بخش از داستان تبدیل می کند. بازیگران زن فیلم زوج بامزه ای را تشکیل داده اند، بازی سطح بالای لایولی باعث می شود جنون نقش کندریک بیشتر به چشم بیاید. Emily از بودن کنار Stephanie لذت می برد، و قدرتی که روی او دارد برایش خیلی لذت بخش است. ما می دانیم که این دوستی ساختگی است، اما دوست داریم آن را بیشتر تماشا کنیم.
اما متاسفانه فیلم برنامه های دیگری دارد. یک روز Emily با Stephanie تماس گرفته و از او یک خواهش ساده می کند که نام فیلم هم هست: اینکه Nicky را از مدرسه سوار کند و چند ساعتی حواسش به او باشد. وقتی Emily هرگز برنمی گردد، Stephanie حالت کارآگاهی به خود می گیرد، و در گذشته‌ی Emily سرک می کشد و درباره دوست خوب گمشده اش ویدیوهایی منتشر می کند. او همچنین به Sean هم نزدیک تر می شود. آیا رفتار Stephanie مغرورانه تر از Emily است؟ Emily واقعا چه کسی بود و آیا زندگی اش به آن زیبایی که دیدیم بود یا نه؟ مهم تر از همه اینکه آیا اصلا این قضیه برای ما مهم است؟
از آن لحظه به بعد اتفاقات زیادی می افتد – یک جسد در دریاچه، یک کمپ مدرسه ای عجیب و غریب، Jean Smart در نقش یک زن به شدت دیوانه – اما همچنین با وجود ساختار خوب در جلو و پشت دوربین، این سوال برای ما پیش می آید: خب که چی؟ مهم ترین دلیل این قضیه ناتوانی فیلم در تبدیل Stephanie از یک مادر ساده به یک زن خفن و بامزه است – نمونه بارزی از این که فیگ نمی داند چطور المان های کمدی و نوآر را با هم ترکیب کند.
البته کارگردان همه چیز را جذاب نشان می دهد (فیلمبردار John Schwartzman فریم هایش را با نور و رنگ پر کرده، جلوه ای اریجینال که به نقطه مقابل داستان زننده فیلم تبدیل می شود) و موسیقی متن که شامل موسیقی های پاپ فرانسوی می شود. “یک خواهش ساده” همچنین ایده هایی درباره هویت زنان امروزی بیان می کند – که زنان در نقش هایی قرار داده می شوند که پیچیدگی‌شان را از بین می برد. اما فیلم هرگز نمی تواند آن ترکیب شوخ طبعی و خطرناک بودنی که قصد بیان آن را دارد را ارائه کند؛ شاید Francois Ozon یاPedro Almodovar برای ساخت چنین فیلمی مناسبت تر بودند.
با این وجود این نشانه ای از مهارت های فیگ است که مانند شکارچیان روح، نتیجه نهایی این نیست که او برای چنین وظیفه ای لایق نبوده، بلکه او برای چنین وظیفه ای بیش از حد خوب بوده است.
