سریال درام روان‌شناختی You محصول شبکه Lifetime که تهیه کنندگی اجرایی آن برعهده گرگ برلانتی (Greg Berlanti) و سرا گمبل (Sera Gamble) است، براساس رمانی به همین نام نوشته Caroline Kepnes ساخته شده است. این سریال داستان مدیر یک کتابفروشی به نام Joe Goldberg (با بازی پن بدجلی (Penn Badgley)) را روایت می کند که با یک نویسنده به نام Guinevere Beck (با بازی الیزابت لایل (Elizabeth Lail)) آشنا می شود، و Joe به سرعت می فهمد به او علاقه شدیدی دارد. Joe با استفاده از اینترنت و شبکه های اجتماعی خصوصی ترین جزییات زندگی Guinevere را برای نزدیک شدن به او به دست می آورد، اما چیزی که به شکل یک علاقه شروع شده بود به چیزی خطرناک تر تبدیل می شود. همچنین می توانید نقد این سریال را در اینجا مشاهده کنید.
در طول این مصاحبه، بازیگران پن بدجلی و الیزابت لایل درباره اینکه چطور فیلمنامه You کاملا با کارهای قبلی آن ها متفاوت بوده، چقدر این داستان عجیب و آزاردهنده است، چه چیزی بیشتر از همه آن ها را نگران می کند، آیا مخاطب باید این امید را داشته باشد که Joe و Guinevere با هم زندگی کنند، چرا انتشار اطلاعات زیاد در اینترنت کار خطرناکی است، چالش های ایجاد یک رابطه اصیل و واقعی با یک نفر، و اینکه به شدت منتظرند ببیند مخاطبان در طول فصل نسبت به این سریال چه واکنشی نشان می دهند، صحبت کردند.
الیزابت، وقتی این کار بهت پیشنهاد شد و فهمیدی موضوع چیه، با خودت گفتی: این دیوونگیه، اصلا درباره این کار مطمئن نیستم! یا گفتی: این مثل هیچکدوم از کارهای قبلی من نیست، لطفا منو برای بازی توی این نقش انتخاب کنید؟
ELIZABETH LAIL: قطعا شبیه متن هایی که قبلا خونده بودم نبود. وقتی برای اولین بار متن رو خوندم، توی نقش Joe بخش های زیادیش بود که با خودش حرف میزد یا افکارش رو می شنیدیم. اولش درباره این خیلی نگران بودم. با خودم می گفتم: یعنی اونا می تونن این کارو درست انجام بدن؟ شنیدن افکار مردم ممکنه به هر سمتی بره. اما وقتی خوشحال شدم که اولین قسمت ها رو دیدم و فهمیدم که چقدر خوب تونستن شنیدن افکار اون رو به شکل مناسبی نشون بدن.
از اون اول می دونستنی که قراره خودت هم گاهی افکارت شنیده بشن؟
ELIZABETH LAIL: نه واقعا نمی دونستم. می دونستم که Beck فقط یک آدم نیست که Joe اون رو زیرنظر داره. می دونستم که قراره چیزهای بیشتری درباره اون بدونیم، که وقتی به دنبال کسی هستید باید درموردش بدونید، و امیدوار بودم شامل سورپرایزهایی هم بشه. می دونستم که Beck قراره کارهای زیادی بکنه.
مفهوم اصلی سریال کمی ترسناک و ناخوشاینده، و ترسناک تر اینکه Joe اطلاعات زیادی درباره Beck داره، اونم به شکلی که Beck کاملا ازش بی خبره.
ELIZABETH LAIL: این کاملا حال به هم زنه. این بدترین شرایط ممکنه، اینکه قرار باشه یکی رو ملاقات کنی و اون از قبل چیزهای زیادی دربارت بدونه. من تازه فیلم دیوانه (Unsane) رو دیدم، و شخصیت کلر فوی میدونه که یکی دنبالشه، که باعث شده اون همیشه نگران و آشفته باشه، اما Beck این رو نمیدونه. اون تا زمانی که از این قضیه باخبر نشه این آشفتگی رو تجربه نمیکنه.
پن، وقتی متن سریال رو خوندی و مفهوم اصلی داستان رو فهمیدی، چه چیزی درباره اش نگرانت کرد و چه چیزی هیجان زده ات کرد؟
PENN BADGLEY: من بیشتر از اینکه هیجان زده باشم نگران بودم. از همون لحظه اول Joe آدم بدیه. توی کتاب هم به همین می رسین. من اول کتاب رو خوندم و خیلی خوشم اومد، اما نه به خاطر اینکه قرار بود نقش اون آدم رو بازی کنم. اصلا درباره بازی توی این سریال مطمئن نبودم.
که البته چیز خوبی هم هست. تو نمی خوای خودت تحت تاثیر اون قرار بگیری.
PENN BADGLEY: آره، جالبه که این نکته رو گفتی چون مردم جوری به این سریال واکنش نشون میدن که منو شگفت زده می کنه. اجازه گرفتن برای پخش این سریال نیازمند همکاری خیلی هاست. اینکه خیلی افراد باید اجازه‌اش رو بدن، تماشاش کنن، و تدوینش کنن. از واکنش مردم به سریال خیلی هیجان زده ام. من از بخش هایی از شخصیت Joe بدم میاد، و خیلی سخته که نقش کسی رو بازی کنی که چنین حسی رو نسبت بهش داری. این یک چالش بزرگه. در واقع طی ۵ ماه فیلمبرداری این ۱۰ قسمت از سریال، همیشه این نقش رو به اون خوبی که می تونستم انجام ندادم. خیلی سخته که همیشه این کارو انجام داد. من به عنوان یک بازیگر خیلی چیزا یاد گرفتم. می تونستم بفهمم که این نقش باعث میشه من هم به اون شکل فکر کنم. همیشه شانس چنین کاری برای آدم پیش نمیاد. به همین دلیل بود که این نقش رو قبول کردم.
آیا مخاطب باید این امید رو داشته باشه که Joe و Guinevere با هم زندگی کنن؟
PENN BADGLEY: واقعا نمی دونم.
ELIZABETH LAIL: به نظرم می دونی، چون اگه اونا با هم نباشن پس Joe چکار کنه؟
PENN BADGLEY: این که خیلی بدتره.
به نظر میاد که Joe به چیزی نیاز داره تا روش تمرکز کنه.
ELIZABETH LAIL: آره، واقعا شما دوست ندارید اونا کنار هم شاد و خوشحال باشن؟ چرا اونا نباید با همدیگه باشن؟ یک رابطه ای بین اونا وجود داره که مردم به همون علاقمند میشن.
PENN BADGLEY: دقیقا!
شاید کارهای دیگه قابل بخشش باشن، اما از قتل نمیشه گذشت.
ELIZABETH LAIL: دقیقا! اما Beck که خبری نداره، پس مشکلی هم نداره.
وقتی داستانی مثل این رو بیان می کنید، از این خوشحالید که همه اطلاعات شخصی خودتونو توی رسانه های اجتماعی به اشتراک نمیذارید؟
ELIZABETH LAIL: آره من خیلی خوشحالم. خوشحالم که توی دنیای دوست یابی Tinder نیستم. توی اونجا آدم با یک غریبه آشنا میشه که قبلا اون رو نمی شناخته، و همه چیزشو بهش میگه.
PENN BADGLEY: یکی از دوستانم از اولین کسانی هست که وقتی به کسی تعرض میشه با اون تماس می گیرن. البته اینی که میگم رو فقط شنیدم، پس نمیخوام به اون اپلیکیشن یا شرکت تهمتی بزنم، اما یه سری از مردم با هدف خوب از این اپ ها استفاده می کنن، اما بعضی ها هم هستن که اهداف شومی در سر دارن.
ELIZABETH LAIL: یک قطع ارتباط واقعی اونجا وجود داره. این یادآور خوبیه که آدم به غریزه خودش اعتماد کنه. حتی کسانی رو میشناسم که از طریق Tinder ازدواج کردن.
PENN BADGLEY: این کار ممکنه به هر سمتی بره.
ELIZABETH LAIL: آره ممکنه به هر سمتی بره. اینکه آدما نیاز دارن تا برای پیدا کردن عشق، همه اطلاعاتشون رو منتشر کنن، داستانیه که جامعه ما الان درگیرشه. البته خیلی وقت ها هم به این روش میشه عشق رو پیدا کرد، اما اگه به درستی و بادقت ازش استفاده بشه.
PENN BADGLEY: واقعا درست میگی. برای بعضی کارها باید خیلی دقت کرد. برای من، سریالی مثل این توی زمانی مثل این، باعث میشه شروع کردن یک گفتگو درباره قوانین رابطه ای که توی فضای مجازی با هم داریم راحت تر بشه. سال ها از قرار گذاشتن مثل یک کار بامزه یاد می شد، جایی که پسره راحت مخ دختره رو میزد. اما ما داریم این کار رو به روش دیگه ای بیان می کنیم.
ELIZABETH LAIL: ما اون رو به شکل عاشقانه درآوردیم، اما مشکل اینه که این پسره نه رو قبول نمیکنه.
PENN BADGLEY: اون اصلا نه رو نمیفهمه. اون نه رو نمیشنوه.
ELIZABETH LAIL: و این عاشقانه حساب نمیشه. این یک پیمان دوطرفه نیست.
PENN BADGLEY: درسته، به نظرم ما نوعی از عشق رو داریم که اسمش عشق به هر قیمتیه. اون یک منطق خاص داره که متعلق به خودش نیست. این منطق توی جامعه هم هست. دو تا از نمونه هاش ترانه های Prince و Michael Jackson هستش. دو تا از هنرمندای مستعد و نمادین فرهنگ عامه بیان های دیوانه واری از عشق داشتن، که بیشتر شبیه وسواس روانیه. ما دوست داریم اون ترانه رو بخونیم و باهاش برقصیم، اما واقعا چه حسی بهمون دست میده؟ ایا این عشقه؟ برای من این اون نوع عشقیه که هر روز تجربه اش می کنیم. این اون عشقیه که باهاش یک بچه رو تربیت می کنید. اما جذاب نیست، پس ما اون نوع عشقی رو دوست داریم که مثل مواد مخدر می مونه. منظورم اینه که برام سواله این چه ربطی به عشق داره. این به این معنی نیست که قراره عشق این چیزا رو نداشته باشه، بلکه یعنی می تونیم این چیزا رو بدون عشق هم داشته باشیم و با عشق اشتباهش بگیریم.
ELIZABETH LAIL: بعضی ها فکر می کنن عشق همیشه باید دردناک باشه، اما واقعا نباید اینطور باشه. نوع واقعی عشق نباید با درد و رنج همراه باشه.
مشکل فقط درباره عقیده Beck نسبت به مردها نیست، بلکه درباره عقیده اش نسبت به دوستانشه.
ELIZABETH LAIL: اون توی جاهای اشتباهی دنبال عشق می گرده. رابطه اش با Peach براساس چیزیه که Peach میتونه در اختیارش بذاره. این درباره همه کسانی که اون باهاشون قرار میذاره هم صدق میکنه، و این به خاطر یک نیاز درونی عمیقه. همه ما اون رو داریم. فکر نمی کنم Beck تنها کسی باشه که این کارو میکنه. به نظرم خیلی هامون این کارو می کنیم، شاید با درجه غلظت کمتر یا شاید هم بعضی ها حواسشون جمعه. من نمی دونم که Beck چقدر حواسش به این هست. اون دربارش می نویسه، اما این کار به خاطر ذوق هنریشه. اونا به این تراژدی نیاز دارن چون باعث میشه داستان پیش بره. اما به نظرم Beck در طول این فصل از سریال رشد می کنه. امیدوارم که اینطور باشه.
PENN BADGLEY: قطعا همینطوره.
آیا کسی توی زندگی Beck هست که اون باهاش کاملا صادقانه رفتار کنه؟
ELIZABETH LAIL: این خیلی سوال غم انگیزیه. اصلا بهش فکر نکردم. به نظرم اون شخص Joe باشه.
PENN BADGLEY: این خیلی عجیبه.
ELIZABETH LAIL: همینه که غم انگیزش میکنه. به نظرم اون پیش Joe بیشتر از همیشه خود واقعیشو نشون میده.
PENN BADGLEY: و البته Joe هم با اون همینطوره.
ELIZABETH LAIL: همین نکته اس که این سوال رو غم انگیز میکنه. اون با خانواده‌اش رابطه خوبی نداره، و دوستاش همون گروهی هستن که توش حضور داره. به نظرم Joe نزدیک ترین شخص به اونه و این خیلی غم انگیزه. اصلا بهش فکر نکرده بودم، و حالا میخوام گریه کنم.
PENN BADGLEY: این واقعا غم انگیزه. سر صحنه لحظاتی داشتیم که دل آدم رو می شکست، نه به این خاطر که توی حس و حال اون صحنه قرار گرفته باشیم، بلکه با خودمون می گفتیم: لعنتی، مواجه شدن با این شرایط خیلی سخته. حتی با اینکه این یک داستان خیالیه، اما به نظر یک درون مایه واقعی داره. بیشتر از چیزی که قبلا و توی پروژه های دیگه درگیرشون بودم. واقعا دوست دارم بدونم مردم درباره این سریال چه فکری می کنن. دوست دارم بدونم چه لحظاتی از سریال خوششون میاد و چه لحظاتی بدشون میاد. میخوام بدونم کی احساس میکنن بهشون توهین شده. نمیخوام از این سریال دفاع کنم. میخوام بدونم مردم از این سریال چه استنباطی دارن. خیلی خوشحالم که این سریال کار شجاعانه‌ای میکنه. خیلی خوبه که بعضی وقتا این مسائل ناخوشایند گفته بشه، چون اینطوریه که یک انسان رشد میکنه.
فکر نمی کنم هیچکس بتونه ادعا کنه کاملا این قضیه رو درک می کنه. ما نمی تونیم تفسیری که مخاطب از سریال داره رو کنترل کنیم، بنابراین دوست دارم بدونم مردم چه فکری درباره اش میکنن، چون اگه واکنش اونا همون چیزی باشه که ما انتظارش رو داریم، از اینکه تونستیم منظورمونو درست برسونیم خیلی خوشحال میشم. توی دورانی که مشکلات سیستم مردسالاری نمایان شده، اینکه مردم به سریالی مثل این علاقه داشته باشن یعنی چی؟ نه که بگم نباید سریال رو دوست داشته باشن. بالاخره منم عضوی از این سریالم. ولی خیلی برام جالبه که عضوی از چیزی باشم که باعث به وجود اومدن این نوع سوالات میشه، نه اینکه مثل خیلی سریال های دیگه بعد تماشاش سریع سراغ یک کار دیگه برین.
ELIZABETH LAIL: وقتی من داشتم قرارداد بازی توی سریال رو می بستم اصلا به این سوالات عمیق درباره شرایط انسانی فکر نکردم، اما با این وجود فکر می کنم این یک داستان خوبه، حتی با اینکه بعضی وقتا خیلی ترسناک میشه.
