من اصلا به اندی سرکیس (Andy Serkis) حسادت نمی کنم که وقتی دیزنی او را در سال ۲۰۱۶ شکست داد و با فیلم The Jungle Book (کتاب جنگل) نزدیک به ۱ میلیارد دلار و یک جایزه اسکار برای بهترین جلوه های ویژه به دست آورد، او نیز ساخت نسخه ای لایو اکشن با استفاده از موشن کپچر از «کتاب جنگل» را آغاز کرد. اول بودن در هالیوود کار سختی است، و حالا او می بایست با فیلمی رقابت می کرد که به موفقیت فوق العاده ای رسیده بود. اما چیزی که به فیلم Mowgli: Legend of the Jungle (موگلی: افسانه ی جنگل) ضربه می زند مقایسه ی آن با «کتاب جنگل» نیست، بلکه تمایل سرکیس به بردن این اقتباس به مسیری تاریک است. حتی اگر در نظر بگیریم کتاب اصلی نوشته ی رودیارد کیپلینگ (Ruyard Kipling) رویکرد تاریکی دارد، اما هنوز هم ساختن فیلمی دارک در دنیای «کتاب جنگل» ریسک بزرگی است. این داستان ظاهرا مخصوص بچه ها است، اما سرکیس آن را با خون و خشونت پر کرده است، که البته این کار هم مشکلی نداشت اگر این خشونت هدف خاصی را دنبال می کرد. این کار فیلم Mowgli را به یک تجربه ی ناخوشایند به همراه جلوه های ویژه ای تبدیل کرده که بیشتر حواس مخاطب را پرت می کنند تا اینکه جذاب باشند.
این فیلم هم همان داستان «کتاب جنگل» را دنبال می کند – یک بچه ی یتیم به نام Mowgli که توسط گله ای از گرگ ها به سرپرستی گرفته می شود. او توسط یک پلنگ سیاه به نام Bagheera (با بازی کریستین بیل (Christian Bale)) و خرسی خوش قلب به نام Baloo (با بازی سرکیس) زنده ماندن در جنگل را یاد گرفته است. البته حضور Mowgli (با بازی روهان چاند (Rohan Chand)) در جنگل باعث عصبانیت Shere Khan (با بازی بندیکت کامبربچ (Benedict Cumberbatch)) می شود، ببری که تنها هدفش در زندگی خوردن Mowgli است. این باعث درگیری بین محافظان Mowgli می شود. بین گرگ ها، Mowgli واقعا عضوی از گله نیست، اما Baloo فکر می کند اگر Mowgli امتخان های لازم را پشت سر بگذارد، گله گرگ ها از او محافظت می کند. Bagheera معتقد است امنیت Mowgli در گروی پیوستن او به دهکده ای از انسان هاست چون Shere Khan به آدم ها نزدیک نمی شود. در میان این درگیری ها، Mowgli باید تصمیم بگیرد عضوی از جامعه ی انسان هاست یا به جنگل تعلق دارد.
داستان فیلم Mowgli شبیه داستان پناهندگان است، مخصوصا اینکه یک پناهنده چه تاثیری بر جامعه دارد. برای برخی مثل Baloo ،Bagheera و مادر گرگی Mowgli یعنی Nisha (با بازی نائومی هریس (Naomie Harris))، باید از پناهنده ای مثل Mowgli محافظت کرد. او کسی را ندارد، و وظیفه ی جامعه است از او محافظت کرده و او را به فرهنگ خود راه بدهد. اما برای بقیه، مثل بقیه اعضای گله گرگ ها، Mowgli پناهنده ای است که فقط باعث دردسر برای جامعه می شود. متاسفانه روایت داستان «کتاب جنگل» به این نتیجه ی ناامیدکننده می رسد که قهرمان داستان یعنی Mowgli باید برای جلب اعتماد آن ها اول ارزش خودش را به جامعه اثبات کند، و از این نکته غافل می شود که چون کمک کردن به کسانی که به کمک نیاز دارند کار خوبی است، این اعتماد باید بدون قید و شرطی جلب شود.
اگرچه حتی اگر فیلم موضوع اصلی خودش را درست بیان می کرد، باز هم نادیده گرفتن فضای تاریکی که کل فیلم را فراگرفته کار سختی بود. واقعا نیازی نبود Baloo بعد از جنگیدن با میمون های وحشی غرق در خون دیده شود. این فیلم مدام به سمت خشونت تکیه می کند، اما این خشونت ربطی به خطرات داستانی ندارد، چون دوروبر Mowgli پر از شخصیت های ساخته شده با جلوه های ویژه است. کتاب می تواند شخصیت ها را خطرناک جلوه دهد چون شما آن ها را در ذهن خودتان تصور می کنید، اما وقتی آن ها را در یک فیلم نشان می دهید، یک حیوان سخنگو اصلا ترسناک به نظر نمی آید. شاید با یک داستان قوی تر مثل Animal Farm جرج اورول که درون مایه سیاسی دارد، ترکیب فضای تاریک و حیوانات سخنگو جواب می داد، اما در این فیلم این ترکیب اصلا جالب نیست.
جلوه های ویژه کامپیوتری هم به سرکیس کمکی نمی کند، چون به طرز عجیبی تمایل دارد به حیوانات چشم هایی شبیه انسان بدهد. این باعث می شود شخصیت ها حتی عجیبتر شده و بیشتر از چشم بیفتند. تلاش برای رسیدن به سطح «کتاب جنگل» دیزنی کار خیلی سختی است، اما قبل از اینکه Mowgli توسط نتفلیکس منتشر شود، توسط برادران وارنر (Warner Bros) ساخته می شد. استودیوی برادران وارنر از نظر مالی مشکلی ندارد! اما با این وجود این فیلم مثل یک فیلم سطح پایین است که فقط باید روی دی وی دی پخش می شد، و به نظر می آید نتفلیکس مقصد مناسبی برای این فیلم باشد.
چیزهایی هست که Mowgli سعی می کند آن ها را اثبات کند. این فیلم می خواهد اثبات کند «کتاب جنگل» فقط یک داستان برای بچه ها نیست و می توان آن را به شکلی بالغ و خشن به نمایش گذاشت. این فیلم می خواهد اثبات کند تکنیک موشن کپچر فقط مخصوص اندی سرکیس، خالق این تکنیک نیست، بلکه کریستین بیل و کیت بلانشت هم می توانند آن را انجام دهند. اما Mowgli هرگز موفق به اثبات این مسائل نمی شود چون اجرای آن ها ضعیف است. وقتی حرکات Bagheera هیچ احساسی به ما منتقل نمی کنند، پس نقش آفرینی بیل قابل باور نبوده است. اصلا قابل درک نیست چرا باید نسخه ای خون آلود از «کتاب جنگل» ببینیم، آن هم وقتی این خشونت هیچ هدفی ندارد و چیز جدیدی درباره ی داستان به ما منتقل نمی کند. Mowgli کاملا با فیلم «کتاب جنگل» سال ۲۰۱۶ متفاوت است، اما هیچ کدام از این تفاوت ها از نقاط مثبت فیلم نیستند و به آن کمکی نمی کنند.
