سریال The Enemy Within (دشمن درون) محصول شبکه NBC با یک بیانه آغاز می شود: اف‌بی‌آی تخمین می زند صدها هزار جاسوس خارجی درون ایالات متحده‌ی آمریکا در حال کار هستند… که بیشتر از هر زمان دیگری در تاریخ است. من تحلیلگر نیستم، اما می توانم بااطمینان بگویم امروزه شاهد بیشترین تعداد سریال ها با موضوع اف‌بی‌آی یا سی‌آی‌ای در تاریخ تلویزیون هستیم. سریال The Americans (آمریکایی ها) به تازگی تمام شده، اما هنوز هم سریال های Killing Eve (کشتن ایو)، Whiskey Cavalier (شوالیه ویسکی)،Criminal Minds (ذهن های مجرم)، Jack Ryan (جک رایان)، Gone (گمشده)، FBI (اف‌بی‌آی) و The Blacklist (لیست سیاه) را داریم که همگی در این بخش قرار می گیرند. با توجه به این نکته، یک سریال جدید با چنین موضوعی باید سختتر تلاش کند تا خودش را نسبت به دیگر سریال های مشابه متمایز کند. سریال The Enemy Within ساخته‌ی کن وودراف (Ken Woodruff) موفق به این کار نمی شود، حداقل در دو اپیزود اول که برای نقد در دسترس بودند.
این قضیه باعث تاسف است، چون پنج دقیقه ابتدایی پایلوت آنقدر جذاب و دیوانه وار است که مطمئن بودم The Enemy Within به سریال جاسوسی مهیجی تبدیل می شود. اریکا شپرد نایب رئیس بخش عملیاتی سی‌آی‌ای (با بازی جنیفر کارپنتر (Jennifer Carpenter)) به جرم جاسوسی و توطئه چینی علیه ایالات متحده و کمک به میخاییل واسیلی تال – شخصیت بد و شرور خاصی که در اینجور سریال ها همیشه حضور دارند – در قتل ۴ مامور سی‌آی‌ای بازداشت می شود. رسانه ها شپرد را خائن و منفورترین زن آمریکا خطاب می کنند. شپرد با غل و زنجیر به زندانی فوق امنیتی برده می شود و صحنه برای داستانی جذاب آماده می شود.
اما متاسفانه The Enemy Within فورا افت می کند، خودش را خیلی جدی می گیرد، و شروع به نمایش چیزهای کاملا تکراری می کند. وقتی تال دوباره برای چهار حمله‌ی جدید ظاهر می شود، اف‌بی‌آی به رهبری مامور ویل کیتون با بازی موریس چستنات (Morris Chestnut) شپرد را از زندان خارج می کند چون او تنها کسی است که می تواند ذهن دشمن را بخواند. این کاملا تقلیدی از Silence of the Lambs (سکوت بره ها) است – که با تجزیه و تحلیل شپرد از شخصیت افراد با مشاهدات قوی تکمیل می شود – فقط اینجا شپرد جای هانیبال لکتر را گرفته است.
این نکته‌ی ناامیدکننده ای درباره‌ی The Enemy Within است. این سریال حتی سعی نمی کند چیزی بیش از یک سریال شبانه باشد که مخاطبان آن را هنگام غذاخوردن تماشا می کنند. اکشن دو اپیزود ابتدایی به کارگردانی مارک پلینگتون (Mark Pellington) و ریچارد لوییس (Richard Lewis) از آن نوعی است که ممکن است تا حدودی بتواند توجه شما را به خودش جلب کند. شخصیت ها مشکلات را در اتاق های جلساتی که مانیتورهایی در آن وجود دارد طی چند دقیقه حل می کنند. دیالوگ ها، که خیلی سریع بیان می شوند و حین آن دوربین باسرعت به سمت کسی که در حال گفتن دیالوگ است می چرخد، در ۶۰٪ مواقع شامل نفس زدن شخصیت هاست. در همه‌ی صحنه ها در یک دفتر، که خیلی از آن ها وجود دارد، همیشه یک تلفن در پس زمینه در حال زنگ خوردن است. و مسائل دیگری از این دست که باعث می شود The Enemy Within هم یکی از آن سریال های تکراری با موضوع پلیسی باشد که تلویزیون را فرا گرفته اند.
جنیفر کارپنتر تقریبا یک تنه باعث شده این سریال ارزش ادامه دادن داشته باشد، آن هم با یک نقش آفرینی عالی که معمولا از او شاهد هستیم. با اینکه این تقلید واضحی از لکتر است، اما کارپنتر خیلی خوب از پس این کار برمی آید؛ خیلی سخت است در حالی که می خواهید کسی را در ذهنتان تحلیل کنید مسخره به نظر نیایید، اما او خیلی خوب این کار را از طریق حرکات چشمانش انجام می دهد. این شخصیت پردازی است که باعث می شود نقش آفرینی او کمتر موردتوجه قرار بگیرد. احتمالا تریلرهای سریال این را نشان داده باشند، اما من دلایل خیانت شپرد به آمریکا را لو نمی دهم چون مهمترین صحنه احساسی قسمت پایلوت را بی تاثیر می کند. اما این را بدانید که این آشکارسازی باعث می شود سه سال زندانی بودن شپرد در یک زندان فوق امنیتی غیرقابل اجتناب باشد، اما دلیلی نداشت این قضیه اینقدر زود آشکار شود.
The Enemy Within فرمولی را دنبال می کند، و این فرمول گاهی اوقات موفق هم می شود. من طی دو اپیزود ابتدایی سریال هیچ سورپرایزی ندیدم، که در تلویزیون بدین معناست که این سریال احتمالا تا هفت فصل ادامه دارد و مثلا سال ۲۰۳۰ دوباره احیا می شود. بحث شباهت بین سریال ها شاید جالب باشد. اما زندگی آنقدر کوتاه هست و تنوع سریال های تلویزیونی آنقدر زیاد هست که لازم نباشد بازی های جاسوسی که قبلا آن ها را چندین بار دیده ایم را دوباره تماشا کنیم.
پخش سریال The Enemy Within از دیروز ۲۵ فوریه از شبکه NBC آغاز شده است.
