ترکیب نامتوازن دو شخصیت در آثار کمدی موسوم به « فیلمهای رفاقتی » در چند دهه اخیر همواره پرفروش ترین و موفق ترین ها آثار کمدی – اکشن را رقم زده است. در دهه های گذشته آثار بسیاری مانند « اسلحه مرگبار » با بازی مل گیبسون و دنی گلور و یا « ساعت شلوغی » با بازی جکی چان و کریس تاکر از جمله « فیلمهای رفاقتی » مشهوری بودند که در گیشه به موفقیت های زیادی دست پیدا کردند. در چند سال اخیر نیز آثاری همچون « سواری با هم » با بازی کوین هارت و آیس کیوب در سینما به موفقیت دست یافت و نشان داد که با گذشت چند دهه، اکشن – کمدی های رفاقتی کماکان محبوب دل تماشاگران سینما هستند.
داستان « استوبر » درباره پلیسی به نام ویک ( دیو باتیستا ) می باشد که به دنبال جنایتکاری است که همکار او را به قتل رسانده و متواری شده است. ویک که اخیراً چشم خود را لیزیک کرده و نمی تواند رانندگی کند و کارهای عادی را به درستی انجام دهد، مجبور می شود برای یافتن قاتل و حمل و نقل راحت ،از طریق سرویس تاکسی اینترنتی ” اوبر” تقاضای راننده کنند و این سرویس نیز راننده ای به نام استو ( کمیل نانجیانی ) را به ویک می رساند. اما این راننده جوان و ویک تفاوت های بسیاری با هم دارند و…
« استوبر » هم با هدف جلب رضایت تماشاگران، با فرمول های کاملاً کلیشه ای به سینما آمده تا بتواند موفقیت آثار مشابه رفاقتی را تکرار کند. در فیلم ما با شخصیت سفت و سخت پلیس مواجه هستیم که قرار هست در کنار یک راننده ساده لوح که می خواهد بسیار بیشتر از آنچه که هست باشد قرار می گیرد. کمدی که از دل چنین موقعیتی ساخته می شود براساس تضادهای این دو شخصیت شکل گرفته که حماقت، اصل اول و آخر آن محسوب می شود! موقعیت هایی که در « استوبر » وجود دارند عاری از هرگونه خلاقیت های احتمالی سازندگان می باشد و این برای یک اثر « رفاقتی » سم مهلکی می باشد.
در واقع در یک اثر موسوم به ” رفاقتی ” ، روابط بین دو شخصیت اصلی و خلاقیت نویسندگان در نوشتن شوخی هاست که ضامن موفقیت اثر می گردد. آثاری که حتی اگر یک سوم شوخی های نوشته شده برای آن بتواند تماشاگر را به خنده بیندازد، می توان امیدوار بود بود که با استقبال تماشاگر مواجه شود و همانند « سواری با هم » دنباله سازی هم برای آن انجام شود. اما « استوبر » در تمامی این بخش ها دچار ضعف است و شوخی هایی که در طول داستان ساخته و پرداخته می شوند کاملاً تکراری به نظر می رسند بطوریکه تماشاگر خیلی زود متوجه این موضوع می شود که نسخه های بهتر آن را قبلاً در آثار رفاقتی مشابه دیده که از حیث اجرا، برتری های آشکاری نسبت به این اثر داشته اند. البته در این میان شاید چندتایی از شوخی ها بتواند تا حدودی خنده را به لبان تماشاگر بیاورد اما شوخی ها هوشمندی و پیوستگی ندارند و بصورت اپیزودیک به مخاطب ارائه می شوند که باعث شده فیلم فراز و نشیب بسیاری داشته باشد.
اغلب در آثار ” رفاقتی ” دو ستاره اصلی اثر هستند که ضامن موفقیت یا شکست فیلم می شوند. در چند سال گذشته دواین جانسون و کوین هارت از جمله پولسازترین بازیگران این نوع آثار در سینما بوده اند و حالاً سازندگان با هزینه ای بسیار کمتر، از یک قهرمان دیگر دنیای کشتی کج یعنی دیو باتیستا و کمدین مشهور چند سال اخیر، کمیل نانجیانی بهره برده اند تا با یک سیاست زیرکانه ، با هزینه ای پائین تر، سود بیشتری را نصیب خود نمایند. ترکیب باتیستا و نانجیانی اما کارایی کافی را حداقل در « استوبر » ندارد و شیمی خیلی خوبی هم میان این دو برقرار نشده. این موضوع زمانی پررنگ تر می شود که ترکیب آنها با یکدیگر را با افرادی نظیر کریس تاکر و جکی چان در « ساعت شلوغی » مقایسه کنیم. ایکو اوایس، بازیگر مشهور فیلمهای رزمی هم در فیلم حضور دارد که احتمالاً کسی او را تا به امروز در یک اثر کمدی رویت نکرده! شاید تماشای او برای طرفداران پرشمار این بازیگر جالب توجه باشد.
« استوبر » ارزش بالایی ندارد اما برای یک بار دیدن در یک بعد از ظهر تعطیل گزینه خیلی بدی هم نیست چراکه بهرحال می تواند در خوشبینانه ترین حالت ممکن، چند باری لبخند را به لبان تماشاگر بیاورد، اما در عین حال ذکر این نکته نیز ضروری است که فیلم بلافاصله پس از پایان، از ذهن مخاطب پاک می شود و به سختی می توان ردپای آن را در ذهن حفظ کرد. تبلیغ تمام و کمال سرویس تاکسی اینترنتی اوبر در فیلم هوشمندانه بوده است اما فیلمنامه نویسان در نوشتن شوخی های مرتبط با این سرویس کم کاری کرده اند. همچنین در هنگام تماشای فیلم شاهد این موضوع هستیم که راننده اوبر مسافرش را همراهی می کند و در این راه تمام تلاش خود را به کار می بندد تا مسافرش به مقصد برسد و او را در میانه راه از ماشین پیاده نکرده و به حال خود رها نمی کند!
منتقد : میثم کریمی / منبع : مووی مگ
