بررسی سریال What If؛ موفقیت مارول در حفظ طرفداران

استودیو مارول با تغییر فرنچایز محبوب خود یعنی فرنچایز Avengers به صورت انیمیشنی سریال به نام What If، گویی توانسته رضایت و سرگرمی طرفداران خود را برآورده کند.

شاید بتوان گفت که سریال What If مارول-کمیک‌ترین اثری است که استودیو مارول تا به حال ساخته است و ترجمه دقیق آن این گونه است: چه چیزی ممکن بود رخ دهد اگر که داستان کمیک را بدون این که آن را از فیلتر‌های مبنی بر مد روز بگذرانیم به صورت یک اثر (فیلم یا انیمیشن) بسازیم. ساخت خاص این انیمیشن و دسترسی به بازیگران کلیدی، سرگرمی این سریال را افزایش می‌دهند و به صورت کلی این مجموعه یک مورد شدیدا منطقی است که به لیست بلندبالا و در حال افزایش جهان‌های چندگانه دیزنی‌پلاس افزوده می‌شود.

کمیک What If کار خود را در سال 1977 و با این سوال آغاز کرد که “چه می‌شود اگر مردعنکبوتی به چهارشگفت‌انگیز ملحق شود؟”. همان‌طور که مشخص شد، تغییر یک لحظه کلیدی در تاریخ- این که چهار شگفت‌انگیز عضویت در گروه را به مردعنکبوتی پیشنهاد دادند و او رد کرد- باعث تغییرات بزرگ و کوچکی شد. هر چه پیامدهای ناخواسته پیش می‌رود، قالب مجموعه‌ای این سریال مثال‌هایی از اثر پروانه‌ای را در هر داستان جدید ارائه می‌دهد که بعضی از آن‌ها هوشمندانه و باقی آن‌ها دور از ذهن هستند.

سوار کردن روح این ایده روی تلویزیون با دقت زیادی انجام شده است و هر دو پایه آن یعنی خط داستانی و صداپیشگانش، عمیقا در فیلم‌های مارول ریشه دارند. از جمله صداپیشگان این سریال می‌توان به چادویک بوزمن (Chadwick Boseman) اشاره کرد که پیش از درگذشتش در سال گذشته مطالبی را در نقش تی‌چالا یا همان Black Panther ضبط کرد.

آن قسمت که داستان تی‌چالا را به اساطیر نگهبان کهکشان گره می‌زند، شاید عجیب‌ترین بخش از سه پیش‌نمایش منتشر شده باشد، اما به خوبی توانایی استفاده از نوسانات خشنی که باعث ایجاد علاقه طرفداران می‌شود را در برمی‌گیرد. هر داستان توسط Watcher یا دیده‌بان با صداپیشگی جفری رایت (Jeffrey Wright) که یک راوی همه‌چیزدان است که قسم خورده در پیچ‌وتاب سرنوشت دخالتی نداشته باشد، روایت می‌شود. او جهان‌های چندگانه را “منشوری از احتمالات بی‌پایان” توصیف می‌کند.

در قسمت اول، مامور پگی کارتر با بازی هایلی اتول (Hayley Atwell)، سرم ابرقدرتی را دریافت می‌کند و به یک نسخه مخرب از کاپیتان آمریکا تبدیل می‌شود که به جای لباسی با طرح ستاره‌ها و نوارها، Union Jack یا پرچم ملی آمریکا را بر تن دارد. در سمت دیگر، شخصی به دنبال دخالت در شکل‌گیری گروه انتقام‌جویان است و به بنیادی‌ترین اجزای سازنده دنیای سینمایی مارول دست می‌زند.

قسمت‌هایی که هر کدام از آن‌ها نیم ساعت طول می‌کشند، با یک حس اقتصادی (در معنی خود به صرفه بودن را هم دارد) عالی ظاهر می‌شوند. آن‌ها همچنین با سبک انیمیشنی خود از دیگر آثار متمایز می‌شوند. سبکی که این سریال را در مرزی قرار می‌دهد میان نزدیکی به لایواکشن کردن ظاهر کاراکتر‌ها و موقعیتی که در آن تصاویر شبیه مرجع خود در کتاب‌های کمیک هستند.

انیمیشن Spider-Man: Into the Spider-Verse طعم آن چه که بدان تکنیک‌های انیمیشن ابتکاری با همین امکانات می‌گویند را به ما چشاند و حالا سریال What If ظاهرا این سبک را دنبال می‌کند. این در حقیقت یک روش فوق‌العاده زیرکانه برای نگه داشتن طرفداران است. این سریال به حدی رنگارنگ و مبتکرانه است که می‌تواند تمام طرفداران مجموعه‌های کمیک را سرگرم کند.

مارول تا کنون از موفقیت خود پیرامون استخراج فهرستی برای انتشار در دیزنی‌پلاس لذت برده است، اما به نوعی شاید سریال What If زیرکانه‌ترین تلاش او در این زمینه به حساب بیاید. با احتساب مجموعه‌هایی مانند Loki و WandaVision استودیو مارول باید بازیگران را ترغیب کند تا دوباره لباس‌های نقش خود را بر تن کنند. اینجا، همان‌طور که دیده‌بان خاطرنشان کرد، به معنی واقعی کلمه احتمالات بی‌پایان هستند.

سریال What If برای اولین بار 11 اوت (20 مرداد) در استریمر دیزنی‌پلاس منتشر شد.