خیلی ساده است به فیلم The Report (گزارش) نگاه کنید و فکر کنید داستان آن را می دانید. همه می دانیم که طی ریاست جمهوری جرج بوش، سازمان سی آی ای (CIA) افراد بازداشت شده را شکنجه می کرد، اما دانستن و درک کردن دو چیز کاملا متفاوت هستند. وقتی فیلم All the President’s Men (همه مردان رئیس‌جمهور) اکران شد همه می دانستند نیکسون آدم کلاه برداری بوده است، و وقتی فیلم Spotlight(اسپات‌لایت) اکران شد همه می دانستند کلیسای کاتولیک قصد سرپوش گذاشتن روی تجاوز به کودکان را داشته است. در فیلم The Report، نویسنده و کارگردان اسکات زی برنز (Scott Z. Burns) در سطح همان فیلم های اسکار برده ظاهر شده و به شکل عمیقی پشت پرده های تکنیک بازجویی پیشرفته ی CIA را بازگو می کند. حتی اگر فکر کنید داستان را می دانید، احتمالا فقط از بخشی از آن باخبر هستید. برنز بدون استفاده از حقه های مسخره یا کلیشه های خسته کننده، تصویری جذاب از این ماجرا نشان می دهد که چطور CIA بازداشت شدگان را شکنجه می کرد. The Report با حضور گروه بازیگرانی عالی که گل سرسبد آن ها نقش آفرینی فوق العاده ی آدام درایور (Adam Driver) است، دلیل این را مشخص می کند که چرا آمریکا باید اشتباهات خودش را پذیرفته و از آن ها درس بگیرد.
پس از مقدمه ای کوتاه که بازرس دنیل جونز (با بازی درایور) را به ما معرفی می کند، فیلم در درجه اول ماجرای سال های ۲۰۰۹ تا ۲۰۱۴ را روایت می کند، زمانی که دایان فاین استاین (با بازی انت بنینگ (Annette Bening)) سرپرست کمیته ی جاسوسی مجلس سنا، جونز را مامور می کند گزارشی درباره ی برنامه ی بازجویی پیشرفته ی CIA آماده کند. در حالی که جزییات این برنامه به شکلی در رسانه ها منتشر شده بود، اما گزارش کاملی از آن چه CIA می دانست، چرا رو به شکنجه کردن آورده بود و اینکه چطور روی آن سرپوش گذاشته بود در دسترس نبود. در همین حین که جونز و تیمش جزییاتی از قضایا به دست می آورند، با موانعی جدیدی روبرو می شوند که حاصل تغییر قدرت های سیاسی و هدفگذاری جدید سیاستمداران در رسیدن به اهداف شخصی خودشان است. این موقع است که همه به جز جونز در اینکه باید این اطلاعات به صورت عمومی منتشر شوند یا خیر مردد شده اند.
The Report بدون تردید فیلم متراکمی است. این فیلم مثل هر فیلم درام تحقیقی دیگری، اطلاعات زیادی به مخاطب می دهد و از مخاطب می خواهد تمام توجهش به این اطلاعات باشد. برنز قصد ندارد مخاطبش را در این اطلاعات غرق کند، اما همچنین نمی خواهد در تمام مسیر داستان حواسش به مخاطب باشد و او را راهنمایی کند. با استفاده از فلش بک هایی استادانه که با کشف های جدید جونز در یک راستا قرار دارند، ما احساس می کنیم همزمان با او در حال فهمیدن این اطلاعات هستیم. این روش جالبی در نشان دادن و نگفتن است، پس وقتی جونز در حال خواندن اطلاعاتی از گزارش خودش است، ما هم احساس می کنیم می دانیم او در مورد چه چیزی صحبت می کند. وقتی او نام کسی مثل جینا هاسپل (با بازی مورا تیرنی (Maura Tierney)) را می آورد، ما او را می شناسیم، نه تنها چون او رییس حال حاضر CIA است، بلکه چون او را در سکانس هایی در حال چشم پوشی کردن از شکنجه دیده ایم. شاید او این کار را برای جلوگیری از وقوع واقعه ی ۱۱ سپتامبری دیگر انجام می دهد، اما خودش هم می داند روانشناسان این برنامه ی شکنجه ای افرادی کلاهبردار هستند.
طی تماشای The Report اصلا احساس سردرگمی نداشتم، چون هر لحظه می خواستم کشفیات جدید جونز را بفهمم و او را در حال مبارزه با کسانی که می خواهند این ماجرا را مخفیانه پیش ببرند ببینم. فیلم متعصبانه رفتار نمی کند و با اینکه CIA شرور فیلم معرفی می شود، اما هیچ کسی از زیر مسئولیت کارهایی که کرده قسر درنمی رود. دولت اوباما در بخش های مختلفی از داستان نقش مخالف شکنجه ها را دارد، اما ما می فهمیم چرا دولت جدید با وجود مقصر بودن دولت قبلی، زمان کافی را برای بازرسی خرابکاری های آن ها اختصاص نداده است. بارنز از این لحظات برای مقصر جلوه دادن کسی استفاده نمی کند، بلکه می خواهد بگوید همه باید نسبت به کارهایی که کرده اند پاسخگو باشند.
اهمیت این پاسخگویی طی تمام کارهایی که جونز می کند نمایان است. از طریق هنرنمایی عالی درایور، جونز را به عنوان یک بازرس مصمم می بینیم که عزم خودش را برای به نتیجه رساندن این گزارش جزم کرده است، نه تنها چون حاصل یک عمر تلاش اوست، بلکه به دلیل کابوس هایی که برای او به وجود آورده است. جونز برای حزب خاصی کار نمی کند یا دلیل کارش اتفاقات گذشته ی خودش که او را با این وقایع مرتبط می کند نیست. او فرد مصمم و جاه طلبی است که قصد پا پس کشیدن ندارد، و درایور خیلی عالی این رفتار را به نمایش می گذارد. او از همان ابتدای فیلم با خشم عادلانه وارد داستان نمی شود. اما در طول داستان می بینیم که هرچه جونز مصمم تر می شود، نقش آفرینی درایور هم قوی تر می شود، و جالب است که او در حضور بازیگرانی مثل بنینگ، جان هم (Jon Hamm)، متیو ریس (Matthew Rhys)، کوری استول (Corey Stoll) و خیلی های دیگر نظر همه را به خودش جلب می کند.
امروزه اتفاقات مهم خیلی زود از ذهن همگان پاک می شوند. به یاد آوردن خبرهای مهم پنج هفته پیش هم کار سختی است، چه برسد به خبرهای مهم پنج سال پیش، اما به همین دلیل است که فیلم هایی مثل The Report وقتی به این خوبی ساخته می شوند برای تاریخ یک کشور مهم و حیاتی هستند. برنز نیازی ندارد روی لحظات کم ارزشی مثل سرزنش شدن جونز توسط نامزد خیالی اش یا حضور شخصی ناشناس خارج از آپارتمان جونز تکیه کند. برنز تمام حقایق را در اختیار دارد و داستانی دارد که باید آنقدر بیان شود که دوباره شاهد وقوع آن نباشیم. شکنجه های CIA از نظر اخلاقی زننده، از نظر تاکتیکی ناکارآمد و از نظر استراتژیک برای امنیت ملی یک تهدید محسوب می شدند. The Report تصویری عالی از این نشان می دهد که چرا هیچ کس نباید این واقعیت را فراموش کند.
