این روزها خیلی کمتر شاهد فیلم های ورزشی استاندارد هستیم. امروزه یک فیلم ورزشی بیشتر درباره ی تجارت ورزش است (مثل Moneyball (مانی بال) و Draft Day (روز عضوگیری))، تا اینکه درباره ی ورزشکاری باشد که می خواهد به آرزوهایش برسد. به همین دلیل فیلم Fighting with My Family (جنگیدن با خانواده ام) ساخته ی استفن مرچنت (Stephen Merchant) بازگشتی شکوهمندانه برای این ژانر است. این فیلم براساس داستانی واقعی، قرار نیست با دیگر فیلم های این ژانر متفاوت باشد. به جای آن، این فیلم در محدوده ی قوانین این ژانر ظاهر شده و در این کار هم موفق عمل می کند. مرچنت فیلمنامه ی فیلم را با دیالوگ هایی جالب پر کرده و تمرکز آن را روی خانواده ای قرار داده که حتی در سخت ترین شرایط حاضر نیستند پشت همدیگر را خالی کنند. مثل بازی های کشتی کج، اگرچه بازی ها از قبل تعیین شده اند، اما هنوز هم باعث سرگرمی ما می شوند.
رایا نایت (با بازی فلورنس پیو (Florence Pugh)) و برادرش زک (با بازی جک لودن (Jack Lowden)) که در نوریچ انگلیس بزرگ شده اند از بچگی توسط والدینشان ریکی (با بازی نیک فراست (Nick Frost)) و جولیا (با بازی لینا هیدی (Lena Headey)) برای تبدیل به کشتی گیران حرفه ای آموزش دیده اند. وقتی کمپانی WWE (پخش کننده ی مسابقات کشتی حرفه ای) آن ها را برای حضور در آزمون این مسابقات پذیرش می کند، رایا و زک این شانس را به دست می آورند تا عضوی از برنامه ی تمرینی WWE شوند. اما در آزمون ابتدایی، رایا قبول می شود و زک رد می شود. آن ها با بی میلی تصمیم می گیرند مسیرهای متفاوتی را در پیش بگیرند، جایی که رایا به اورلاندو می رود تا وارد برنامه ی تمرینی WWE شود، و زک به خانه برمی گردد تا تصمیم بگیرد حالا که آرزوی همیشگی‌اش نابود شده چکار باید بکند. از اینجا داستان به دو بخش تقسیم می شود، جایی که رایا به این فکر می کند که آیا کشتی گیر حرفه ای شدن واقعا آن چیزی است که او می خواهد و زک باید با حسادت و رنجی که به خاطر از دست دادن آرزویش دچار آن شده کنار بیاید.
با توجه به این ساختار، احتمالا بدانید داستان Fighting with My Family به کجا خواهد رسید. مرچنت این فرمول را پیش گرفته که رایا با دنیای WWE کاملا بیگانه است جایی که کشتی گیران زن قبلا مشغول حرفه های رقص، رهبر تشویق (چیرلیدر) و مدلینگ بوده اند. رایا که از بچگی برای این حرفه آموزش دیده، باید با اعتماد به نفس بالا کشتی بگیرد، به یک بن بست سخت بخورد، و سپس برای قهرمانی آماده شود. با اینکه این فیلم براساس داستان واقعی ساخته شده، اما مرچنت از فرمول همیشگی ژانر ورزشی برای پیش بردن داستان استفاده می کند.
Fighting with My Family زمانی در بهترین حالتش است که تلاش می کند بامزه و دلگرم کننده باشد. شوخ طبعی مرچنت در اینجا کاملا نمایان است، جایی که شخصیت ها خیلی خوب با یکدیگر شوخی می کنند. اگر طرفدار دیگر کارهای مرچنت باشید، احتمالا از کار او در اینجا هم راضی خواهید بود، که در آن از شوخی های زیاد برای جذب مخاطب استفاده می کند. همچنین مرچنت مشکلی با کاهش شدت کمدی به منظور نمایش رشد و تغییر شخصیت ها ندارد. او در هیچ لحظه ای با کشتی یا طرفدارانش شوخی نمی کند. شاید در دیالوگ ها شاهد شوخی هایی باشیم، اما Fighting with My Family کشتی را به اندازه ی شخصیت هایش جدی می گیرد.
پیو همچنان به عنوان ستاره ای در حال اوج می درخشد، و نشان می دهد در بیان شوخی ها حین ارائه ی نمایشی دراماتیک کاملا مهارت دارد. حتی اگر از کشتی کج خوشتان نیاید، از این فیلم خوشتان می آید، چون شیمی بین دو بازیگر نقش اصلی یعنی پیو و لودن واقعا عالی است. بازیگران دیگر مثل فراست و وینس وان (Vince Vaughn) در نقش مربی رایا، نیز نقش خود را خیلی خوب بازی می کنند، اما قلب تپنده ی فیلم رایا و زک هستند. برای کسانی که منتظرند دواین جانسون (Dwayne Johnson) را در لحظات زیادی از این فیلم در نقش خودش ببینند، از این فیلم چنین انتظاری نداشته باشند، چون او فقط در سه سکانس از این فیلم حضور دارد که دوتای آن ها در تریلر فیلم نشان داده شده اند.
در Fighting with My Family با هیچ چیز غیرمنتظره ای روبرو نمی شوید، اما این اصلا اشکالی ندارد. این یک داستان ورزشی درباره ی یک ورزشکار است که برای رسیدن به آرزویش می جنگد. این روش قبلا موفق بوده، اینجا موفق است و در آینده هم موفق خواهد بود. حتی حضور WWE زیبایی هایی به فیلم اضافه می کند، اما تمرکز فیلم را به خود جلب نمی کند و این فیلم به یک تبلیغ برای WWE تبدیل نمی شود. من هیچوقت از کشتی کج خوشم نیامده، اما این اصلا مهم نیست چون در این فیلم با شخصیت ها و نبرد آن ها برای رسیدن به موفقیت روبرو هستیم.
Fighting with My Family در تاریخ ۱۴ فوریه (۲۵ بهمن) اکران خواهد شد.
منتقد : نامشخص / نقل : آریا مووی
