Welcome to Marwen (به مارون خوش آمدید) فیلمی است که الهام بخش عشق و نفرت است. لحظاتی در فیلم وجود دارند که از قدرت التیام هنر، خلاقیت و تخیل به روشی واقعی و عمیق سخن می گویند. اما لحظاتی هم در فیلم هست که سیاست های تبعیض آمیز آن باعث می شود افسوس بخورید. این فیلم بین ژانرهای مختلف می چرخد، از یک فیلم جنگی به یک فیلم اکشن تا یک درام روان شناختی، و این باعث می شود مخاطب کاملا سردرگم باشد. فیلم جدید رابرت زمکیس (Robert Zemeckis) یک فاجعه است، اما یک فاجعه ی شگفت انگیز است که رویکردهای جاه طلبانه ای دارد که همیشه هم موفق نیستند. دوست داشتن Welcome to Marwen سخت است، اما فیلمی است که قطعا توجه شما را جلب خواهد کرد، حتی اگر از دیدن آن افسوس بخورید.
این فیلم براساس داستان واقعی هنرمند مارک هوگان کمپ (Mark Hogancamp) بین دو دنیا جابجا می شود. در دنیای واقعی، Mark (با بازی استیو کارل (Steve Carell)) عکاسی است که توسط مردانی نژادپرست تا حد مرگ کتک زده می شود، آن هم به دلیل اینکه می فهمند او دوست دارد کفش زنانه بپوشد. Mark که خاطراتش را فراموش کرده و فقط آسیب های آن شب را به خاطر دارد، به دنیای مارون، دنیای دیگر این داستان پناه می برد. عروسک های Mark که خودش هم جزو آن هاست، با تکنیک انیمیشنی موشن کپچر، در فضای جنگ جهانی دوم در بلژیک به سر می برند. Mark تنها مرد در دنیای مارون است، اما دوستانش، که همه عروسک های زن هستند از او محافظت می کنند. وقتی Nicol (با بازی لسلی من (Leslie Mann)) به خانه ای در خیابان روبروی Mark نقل مکان می کند، او شانس این را پیدا می کند تا عاشق شده و حتی به رستگاری برسد.
ویژگی هایی در Welcome to Marwen وجود دارند که کاملا تاثیرگذار هستند، و این ویژگی ها از Marwencol مستندی که فیلم براساس آن ساخته شده وارد فیلم شده اند. در این چارچوب، هنر Mark چیزی است که باعث می شود او التیام پیدا کند. شاید مجرمان خاطرات او را از بین برده باشند، اما خلاق بودن را از او نگرفته اند و او می تواند از عروسک های دنیای مارون برای التیام روحیه ی آسیب دیده اش کمک بگیرد. این پیام مهمی درباره ی این قضیه دارد که هنر قدرت التیام بخشی دارد، آن هم نه تنها برای کسانی که آن را تماشا می کنند، بلکه برای کسانی که آن را خلق می کنند.
فیلم همچنین این پیام را دارد که چطور پناهگاه Mark می تواند به زندانی برای او تبدیل شود. هنر او به جلو حرکت نمی کند مگر اینکه خود او آن را به جلو حرکت دهد، پس او در یک حلقه بینهایت گیر می کند، جایی که یک عروسک خاص به نام Deja Thoris (با بازی دایان کروگر (Diane Kruger)) به او و بقیه ی عروسک ها تسلط پیدا می کند. او یک جادوگر است که هرگونه شانس برای خوشحالی را از عروسک های Mark می گیرد، و وقتی با نازی هایی که به مارون حمله می کنند همدست می شود، Mark در یک چرخه گیر می افتد. هنر او دیگر الهام بخش و التیام بخش نیست، بلکه یک پیله است که او بر همه چیز آن کنترل داشته و هیچ چیز نمی تواند به او آسیب برساند.
خیلی خوب است که بیشتر لحظات Welcome to Marwen هنر Mark را به عنوان یک شمشیر دولبه نشان می دهند، چیزی که هم ناجی اوست و هم زندانبان او، اما جایی که فیلم به مشکل می خورد وقتی است که کنترل Mark به زنان گسترش می یابد. Welcome to Marwen بیشتر از اینکه از زنان متنفر باشد، آن ها را با احترام به شکلی غیرانسانی نشان می دهد. این فیلم زنان را در جایگاهی مهم قرار می دهد، اما برای این کار آن ها را از استقلال و انسانیت‌شان محروم می کند. در داستان Mark، زنان ناجیان او هستند، اما به این دلیل وجود دارند تا در خدمت داستان او باشند. زنان دنیای مارون زندگی شخصی یا داستان مخصوصی ندارند. آن ها فقط نقش های مکملی برای Mark هستند.
درون داستانی درباره ی هنرمندی که می خواهد التیام پیدا کند، شاید چنین رویکردی اشکالی نداشته باشد، چون وقتی یک نفر در حال التیام پیدا کردن از آسیب های روحی است، تا وقتی که به دیگران آسیبی نرسد روش انجام آن به ما ربطی ندارد. اگر Mark دوست دارد غرق دنیایی شود که در آن همه ی زنان جذاب هستند و مردانگی او را جشن می گیرند و هیچکدام زندگی مستقلی ندارند، اصلا اشکالی ندارد. فانتزی ها فانتزی و خیالات هستند. اما Welcome to Marwen به عنوان بخشی از یک داستان بزرگتر، خیلی کم این رویکرد را زیرسوال می برد. در بخشی از فیلم زندگی شخصی Nicol و رنج های او را می بینیم، اما به نظر می آید بخش زیادی از داستان او ناگفته باقی می ماند. به جای آن Welcome to Marwen زیر این عقیده پنهان می شود که چون زنان عروسکی همه بزن بهادر هستند و همه ی زنان زندگی Mark می خواهند به او کمک کنند، پس این فیلم در حال قدردانی از زنان است.
اینجاست که Welcome to Marwen حالت بدی به خود می گیرد چون رویکردش نسبت به زنان کوته نظر و کهنه به نظر می آید. هیچ روایتی از زندگی زنان در دنیای واقعی و دنیای مارون وجود ندارد چون همه ی آن ها در خدمت داستان Mark هستند. Mark هم آدم عجیب و غریبی است! انتخاب استیو کارل برای این نقش کاملا مناسب است چون مهربانی ذاتی که او به نقش هایش وارد می کند در لحظات حیاتی فیلم خیلی خوب خودنمایی می کند، مثلا وقتی می گوید به این دلیل کفش های زنانه را جمع می کند که باعث می شوند با زن ها بهتر ارتباط برقرار کند. شاید بهتر بود او می گفت: آره من به کفش زنانه علاقه دارم! و اینقدر عجیب و غریب به نظر نمی آمد. اما وقتی به عقده ی او نسبت به کفش های زنانه در کنار کنترل زنان مارون نگاه کنید، Mark کمتر به شکل مردی به نظر می آید که به زنان احترام می گذارد و بیشتر به نظر می آید می خواهد آن ها را تصاحب کند.
برخورد بین قدرت التیام بخشی هنر و فانتزی کنترل کردن زنان چیزی است که باعث می شود Welcome to Marwen چنین فاجعه ی شگفت انگیزی باشد. اما ما ترجیح می دهیم زمکیس چنین فیلم هایی بسازد تا اینکه به ایده های دشوار و موضوعات سختی رو آورده و فیلم های راحت فراموش شده ای مثل Flight (پرواز) و Allied (متفقین) را بسازد. Welcome to Marwen نشان می دهد ارزیابی یک فیلم به عنوان خوب یا بد رویکرد محدودی است چون در هر فیلم ویژگی هایی وجود دارند که خیلی عالی هستند و ویژگی هایی وجود دارند که کاملا افتضاح هستند. اما باز هم قابل تقدیر است که در این آشفته بازاری که زمکیس ساخته هنوز هم چیزی برای بحث کردن وجود دارد.
