فیلم اریجینال جدید شبکه نتفلیکس به نام The Highwaymen ویژگیهای خوب زیادی دارد. طرح داستانی خوب، عوامل درجه یک در نقشهای اصلی و پشت دوربین و ساختار حمایتی شبکهی نتفلیکس که از نظر مالی هیچ مشکلی ندارد. اما متاسفانه این فیلم با وجود این همه مزیت خیلی خستهکننده است.
شاید داستان فیلم به نظر جذاب باشد. این فیلم سمت دیگر داستان مشهور بانی و کلاید را روایت میکند، و داستان رنجرهای مسن اهل تگزاس را دنبال میکند که برای دستگیری این زوج سارق استخدام شدند. ایدهی اینکه کوین کاستنر (Kevin Costner) و وودی هارلسون (Woody Harrelson) نقش قانونگذارانی را بازی کنند که دوتا از مشهورترین یاغیان تاریخ آمریکا را کشتهاند ایدهی خیلی جالبی است.
کاستنر و هارلسون نقش همکاران قدیمی را بازی میکنند که برای اثبات خودشان به ماموران ازخودراضی CIA در جنوب آمریکا مشغول تعقیب بانی پارکر و کلاید بارو میشوند. آنها همچنین میخواهند خودشان را به فرماندار فرگوسن (با بازی عالی کتی بیتس (Kathy Bates)) اثبات کنند، سیاستمداری که نیروی رنجرهای تگزاس را به دلیل استفاده از روشهای بیقانون و سنتی منحل کرده است. البته او وقتی متوجه میشود قانون واقعی نمیتواند از پس زوج سارق بربیاید این دو رنجر سابق را برای متوقف کردن آنها استخدام میکند.
فرگوسن با بازی بیتس احتمالا قویترین، جالبترین و جذابترین شخصیت فیلم باشد، اما او فقط در سکانسهای کمی از فیلم حضور دارد. تمرکز بیشتر فیلم روی آن دو کابوی در تعقیب بانی و کلاید است.
کاستنر و هارلسون به خوبی از پس نقش خودشان برمیآیند. اما فیلم کلا از مشکل هویتی رنج میبرد که ربطی به بازی آنها ندارد. این فیلم از نظر تدوین تا فیلمبرداری و حرکات دوربین خوب است اما فقط در حدی که قابل قبول باشد. فیلمبرداری فیلم در نمایش چشماندازهای آن دوران خوب عمل میکند، اما پس از مدتی خیلی خستهکننده میشود. تنوع کمی در صحنههای روزانه و جذابیت کمی در صحنههای شبانه وجود دارد.
حتی گروه بازیگران عالی فیلم گاهی به دلیل اشکالات فیلمنامه دچار مشکل میشوند، مثلا لحظاتی از فیلم صرف بیان دیالوگهای مسخرهای توسط یک شخصیت میشود، آن هم وقتی خطرات مهمتری در داستان وجود دارند.
فقط یک جای فیلم این توقفها جواب میدهد و آن زمانی است که فرانک هامر با بازی کاستنر با پدر کلاید، هنری بارو (با بازی عالی ویلیام سدلر (William Sadler)) ملاقات میکند و آنها دربارهی گذشتهی پسرش و اینکه به چه مردی تبدیل شده صحبت میکنند.
ای کاش لحظات این چنینی بیشتری در فیلم وجود داشت. این فیلم آنقدر بازیگران خوبی دارد که باعث تاسف است از آنها به این روش خستهکننده استفاده شده است. در این صحنه با حضور کاستنر و سدلر شاهد سروکله زدن دو بازیگر عالی به روشهای شوکهکننده هستیم. این پویاترین صحنه در فیلم است، که متاسفانه نشان میدهد بقیهی فیلم چقدر غیرپویا و ضعیف است.
این فیلم همچنین ساختاری استبدادی دارد که کاملا برای من عجیب بود. فیلمنامهی فیلم، بانی و کلاید را به عنوان هیولاهای بیرحمی نشان میدهد و طرفداران آنها را به شدت تحقیر میکند. البته باید هم انتظار چنین رویکردی را داشت. بالاخره آنها آدمهای خوبی نبودند. آنها قانونگذارانی را کشته بودند و این فیلم از دیدگاه قانونگذاران روایت میشود، پس قرار نبود با بانی و کلاید مثل قهرمانها رفتار شود. اما واقعا عجیب است که خشونت آنها اینقدر مسخره به نمایش گذاشته شده و اینکه فیلم چقدر جوانانی که آن زمان فکر میکردند بانی و کلاید به نوعی رابین هود مدرن هستند را محکوم میکند.
در این فیلم فقط اشارهی کوتاهی به این میشود که آن زمان بانکها از فقیرها سوءاستفاده میکردند و بانی و کلاید این پولها را از بانک دزدیده به فقرا پس میدادند. اما این فیلم باعث میشود فکر کنیم آن جوانان بانی و کلاید را به خاطر کشتن پلیسها تحسین میکردهاند، که چنین چیزی حقیقت ندارد و فقط باعث ایجاد تفرقه بین گروههایی از مردم میشود.
آثار قبلی جان لی هنکاک (John Lee Hancock) کارگردان این فیلم طی سالها خوب و شایسته بودهاند، اما خیلی جالب نبودهاند و The Highwaymen هم با آنها فرقی ندارد.
دوست داشتم این فیلم را به دلیل روش داستانسرایی آهستهی خودش تحسین کنم، اما آنقدر از دیگر فیلمها در این زمینه تقلید میکند که هرگونه تحسین من بعدا باعث پشیمانی خودم خواهد شد. دوست دارم بگویم تماشای دوبارهی کاستنر در نقشی شبیه الیوت نس در فیلم The Untouchables«تسخیرناپذیران» ارزشش را دارد، اما شخصیت او در این فیلم آنقدر بیهویت است که به نظرم خودش هم برای بازی در این نقش از خودش ناامید شده است.
The Highwaymen میتوانست به فیلمی تبدیل شود که جوانها در کنار پدر یا پدربزرگ خود تماشا کنند. به نظرم پدربزرگها عاشق The Highwaymen خواهند شد، اما این فیلم اصلا مرا جذب خودش نکرد.
فیلم The Highwaymen در تاریخ ۲۹ مارس (۹ فروردین) از شبکه نتفلیکس پخش خواهد شد.