Teen Spirit فیلمی امروزی درباره موسیقی پاپ و کسانی است که آن را به عنوان یک رویای مهیج به حساب می آورند. Violet با بازی ال فانینگ (Elle Fanning) دختر انگلیسی ۱۷ ساله ای است که با مادر لهستانی مهاجرش (با بازی آگنیه‌شکا گروخوفسکا (Agnieszka Grochowska)) در مزرعه ای در جزیره وایت زندگی می کند و به شدت عاشق موسیقی پاپ است. او در آیپدش به موسیقی پاپ گوش می دهد، در یک میخانه دنج به همراهی پیانو ترانه می خواند، و وقتی مقامات مسابقه‌ای شبیه امریکن آیدل (American Idol) به نام Teen Spirit به جزیره آمده و دنبال مسابقه دهنده می گردند، Violet سریعا داوطلب می شود. او به دنبال شهرت، جذابیت و شانسی برای فرار از زندگی معمولی و گمنامش است. این فیلم یک فانتزی سیندرلایی برای دوره ستاره شدن جهانی است، و شامل ترانه ای EDM (موسیقی رقص الکتریکی) می شود، اما همچنین جایی برای ترانه های لذت بخشی مثل Lights و Flashdance…What a Feeling از الی گولدینگ (Ellie Goulding) باز می کند.
اما با وجود اینکه Teen Spirit می خواهد یک فیلم خوب باشد، ژانر فانتزی مستقلی که به آن تعلق دارد کمی خنده دار به نظر می رسد. اگر موسیقی پاپ فیلم را در نظر نگیریم، هر چقدر هم که جالب باشد، در زیر آن به فیلمی سطحی می رسیم که مانند فیلم های عامه پسند دهه ۹۰ است: فیلمی که به همه جزییات توجه می کند اما این کار فیلم آن قدر جذابیتی برای ما ندارد. مثال های دیگری هم در این ژانر وجود دارند، مانند فیلم Patti Cake$ که به شدت مورد تحسین واقع شد. Teen Spirit از آن دست فیلم هایی است که می خواهد تا سطحی بیش از اندازه، عموم مردم را در جشنواره ها راضی نگه دارد، و وقتی هشت ماه بعد به صورت عمومی اکران می شود، مشخص می شود که هیچکس علاقه ای به آن ندارد. این قضیه به این دلیل پیش می آید که فیلم حرفی برای گفتن ندارد.
نمی خواهم بی عاطفه رفتار کنم. این اولین فیلم به نویسندگی و کارگردانی مکس مینگلا (Max Minghella)، پسر کارگردان فقید آنتونی مینگلا (Anthony Minghella) است، و کار ماهرانه ای در نمایش یک داستان جوانانه انجام می دهد، اما این فیلم چیزی بیشتر از این نیست. شاید برایتان این سوال پیش بیاید: چرا یک فیلم نمی تواند به شیرینی یک ترانه پاپ باشد؟ از نظر تئوری می تواند و فیلم Flashdance نمونه بارز آن است. آن هم فیلمی نیست که آن را تماشا کنیم، بلکه باید آن را پخش کنیم، مثل مجموعه ای از چند قطعه موسیقی فوق العاده.
اما دیدگاه Teen Spirit نسبت به داستان سرایی درباره ترانه های پاپ این است که Violet به عنوان یک شخصیت، کامل و جامع نیست. او پر از اندوه های بیگانه است، اما این ناراحتی ها همیشه مبهم و شناور دیده می شوند. مشکل این است که ال فانینگ این نقش را طوری شلخته بازی می کند که اصلا در طول فیلم تغییری نمی کند، و فیلمبردار Autumn Durald آن را با تاریکی‌ای پر کرده که قرار بوده نمایانگر یاس و ناامیدی باشد.
این همچنین بدین معناست که رابطه مرکزی فیلم – در واقع تنها رابطه فیلم – بین Violet و یک مرد خشن و بداخلاق مست به نام Vlad (با بازی Zlatko Burić بازیگر کروات ۶۵ ساله) است، که به دوست و مدیر برنامه های او تبدیل می شود. او شخصیتی است که با اینکه ادعا می شود حواس پرت نیست، اتفاقا حواس پرت هم هست. این همان چیزی است که او را به یک شخصیت تبدیل می کند. ما متوجه می شویم که او قبلا یک خواننده اپرای مشهور بوده، و دختری دارد که او هم یک موسیقیدان است، اما هرگز نمی فهمیم چرا او به این روز افتاده است. انگار این فیلمنامه‌ی تولید شده برایش مهم نیست که خودش را درگیر چنین داستان پیش زمینه ای بکند.
نکته مهم: ال فانینگ خوانندگی بلد است – خیلی هم خوب این کار را بلد است! من حتی می خواهم بگویم اگر این صدای واقعی خودش باشد و تغییر نکرده باشد، احتمالا او حرفه اشتباهی را دنبال کرده است. وقتی او به دوربین نگاه کرده و ترانه Lights را می خواند و هر نوت را با عشق بروز می دهد، بیشتر از اینکه به عنوان بازیگر جذاب باشد، به عنوان یک خواننده جذابیت دارد. فانینگ همچنان بازیگر مورد علاقه منتقدان خواهد بود، اما من به شخصه دلیل آن را نمی دانم. او در بالاترین نقطه صلاحیت قرار دارد، اما در حال پسرفت است؛ او شخصیتی به این نقش نمی آورد. به همین دلیل است که او Violet را به صورت پیش فرض به شخصیتی ناراحت تبدیل می کند؛ این تنها نقطه قوت اوست.
آن ۲ دقیقه که هر کدام از فینالیست های مسابقه امریکن آیدل در اختیار دارد و می تواند سخنرانی تبلیغاتی درباره آن انسان عادی که بوده و حالا به یک الگو تبدیل شده ارائه دهد را به یاد دارید؟ Teen Spirit مثل یکی از همان سخنرانی هاست که به یک فیلم بلند تبدیل شده است. Violet برای فینال به لندن می رود، جایی که باید جلوی ۲۰ میلیون نفر برنامه اجرا کند و فیلمنامه هم مثلا موانعی سر راه او قرار می دهد. ربکا هال (Rebecca Hall) به عنوان تهیه کننده برنامه Teen Spirit سروکله اش پیدا می شود و فیلم جان تازه ای به خود می گیرد. هال به همین سادگی که هست چیزی در وجودش دارد که فانینگ ندارد. شخصیت هال آنجاست تا با Violet یک قرارداد ضبط ببندد، و Violet باید بین عشقش به خوانندگی و وفاداری به Vlad یکی را انتخاب کند. فکر می کنید او کدام گزینه را انتخاب می کند؟
به تازگی فیلم ها وارد روایت داستان هایی درباره موسیقی پاپ شده اند. ستاره ای متولد شده است (A Star Is Born) المان هایی از زندگی شخصی لیدی گاگا (Lady Gaga) را وارد این داستان درباره موسیقی پاپ کرده، و Vox Lux شیرجه ای عمیق از خشم به سمت تخریب موسیقی پاپ است. اما Teen Spirit بیش از حد آرام و بدون ریسک است. این فیلم با وجود نقاط قوت محدودش، هرگز موفق نمی شود انرژی موسیقی پاپ را بروز دهد.
