نقد و بررسی فیلم ماری ملکه اسکاتلند (Mary Queen of Scots): درخشش مارگو رابی و سیرشا رونان

گاهی اوقات تماشا و درک حقایق کنونی از طریق لنز تاریخ کار راحت تری است، و این یکی از بهترین دارایی های فیلم ماری ملکه اسکاتلند (Mary Queen of Scots) است. در ابتدا به دلیل مشکلاتی از جمله ریتم و مسائل احساسی که فیلم دچار آن ها می شود به نظر می آید با فیلم خوبی روبرو نیستیم، اما ماری ملکه اسکاتلند موفق می شود داستانی درباره یک زن پرقدرت که برای رهبری مردان تلاش می کند را به خوبی روایت کند.

سیرشا رونان (Saoirse Ronan) نقش Mary Stuart را بازی می کند. وقتی او پس از فوت همسرش شاه Francis دوم دوباره ازدواج نمی کند، فرانسه را ترک کرده و به زادگاهش اسکاتلند برمی گردد تا دوباره ادعای تاج و تخت کند. بازگشت Mary به عنوان یک مذهبی کاتولیک بیش از پیش باعث دشمنی بین فرقه های کاتولیک و پروتستان در اسکاتلند می شود،‌ و همچنین آتش جنگی بین Mary و Elizabeth اول، ملکه پروتستان انگلستان (با بازی مارگو رابی (Margot Robbie)) می شود که عمیقا از ادعای Mary برای تاج و تخت نگران است.

فیلم ماری ملکه اسکاتلند کاملا حول داستان Mary Stuart می چرخد، و مانند همیشه رونان در نقش خودش بی نقص عمل می کند، اما فیلم تا زمانی که ازدواج Mary با لرد Darnley (با بازی Jack Lowden)، جایی که اتفاقات خاصی لایه های جدید و جالبی به رابطه‌ی Mary و Elizabeth می بخشد. متاسفانه این اتفاق تا اواسط فیلم اتفاق نمی افتد. اطلاعات و تجربیات بیان شده قبل از این اتفاق نقش مهمی در داستان Mary و Elizabeth دارند که در نهایت پایانی قدرتمندی دارد، اما تا آن لحظه، چیزهایی که می بینیم کاملا بی روح و غیرمرتبط به نظر می آیند. به عنوان کسی که با تحولات سلطنتی در قرن ۱۶ آشنایی خاصی ندارد، زمان زیادی را برای به خاطر سپردن عوامل و متحدانشان صرف کردم، و این باعث شد کمی لذت فیلم برای من از بین برود.

به همین شکل، انتخاب بازیگران نقش مکمل با وقایع اصلی فیلم اصلا همخوانی ندارد. دیوید تننت (David Tennant) نقش John Knox یک مرد پروتستان را بازی می کند که Mary را محکوم کرده و سعی می کند عموم مردم را در مقابل او قرار دهد. این بخش مهمی از داستان Mary است و تننت هم چند دیالوگ خوب دارد که با آن ها خودنمایی کند، اما تاثیر آن ها به دلیل روشی که Knox در فیلمنامه گنجانده شده از بین می رود. نصایح او تاثیری روی Mary دارند، اما طوری که در فیلم آن ها را می شنویم خیلی غیرمرتبط به نظر می آیند.

البته زمانی هم هست که همه این ها همگرا و متمرکز شده و وقتی این اتفاق می افتد، کاملا ویرانی به بار می آید. این ها دو زن پرقدرت هستند که خیلی خوب هم می توانند آن را اداره کنند، اما آن ها توسط مشاوران مردی محاصره شده اند و هر لحظه ممکن است قدرت خود را از دست بدهند. گمان های غلط به دلیل جنسیت یا مذهب زده می شوند، و این گمان ها کاملا قابلیت ملکه ها برای رسیدن به نهایت قدرتشان و رشد مردمشان را از بین می برند. با وجود آغاز ضعیف فیلم، اما وقتی فیلم تمام شد احساسی داشتم که کاملا ذهن من را درگیر خودش کرد.

وقتی این اتفاق می افتد، تاثیر آن با این نکته تشدید می شود که مخاطب هم همزمان با Mary  به مسائل پی می برد. بیشتر آغاز فیلم درباره پیگیری تلاش های Mary برای تصمیم گیری به بهترین روش ممکن است. اما وقتی او در حقایقی که حول او در حال وقوع هستند فرو می رود و می فهمد دور و برش چه خبر است و دیگر راه فراری ندارد، شما هم به همین نتیجه پی می برید. اینجا زمانی است که تنش و تعلیق به اوج خودش می رسد، و شما به تک تک کلمات Mary و Elizabeth توجه خواهید کرد. احتمالا شنیده اید که رونان و رابی فقط یک سکانس را کنار هم فیلمبرداری کرده اند، و آن سکانس تمام چیزی است که شما آرزویش را دارید.

شاید ماری ملکه اسکاتلند یک فیلم عالی نباشد، اما نشانه هایی از آینده روشنی برای Josie Rourke کارگردان فیلم در خود دارد. یک صحنه مبارزه وجود دارد که در آن انتخاب نمای فیلمبرداری، تعقیب کردن اتفاقات را دشوار می کند، اما وقتی رونان و رابی در مرکز توجه فیلم قرار می گیرند، Rourke کاملا دوربین را از تکاپو انداخته و اجازه می دهد از تک تک کلمات لذت ببرید. ماری ملکه اسکاتلند همچنین پر از لباس های مجلل و طراحی صحنه جذاب است، نکته جذاب دیگر فیلم این است که فیلمبرداری آن برعهده‌ی John Mathieson نامزد جایزه اسکار است.

احتمالا حالا سوال مهم این باشد که آیا آن آغاز آهسته و خسته کننده ارزش پایان جذاب فیلم را دارد؟ در حالی که هیچ عذری برای از هم گسیخته بودن یک فیلم پذیرفته نیست، اما پاسخ من به آن سوال یک بله محکم است، چون در نهایت Rourke، رونان و رابی خیلی خوب آن مشکل را از پیش رو برمی دارند.